Farzaneh Saki

مقدمه و هدف: باتوجه به روند رو به رشد سالمندی، از کار افتادگی و کاهش عملکرد سالمندان در این سنین، جامعه امروز نیازمند بازنگری و ارائه یک برنامه تمرینی- ورزشی مبتنی بر مشکلات و وضعیت موجود سالمندان با هدف بهبود و افزایش عملکرد این گروه سنی برای افزایش امید به زندگی و سلامتی جسمانی و روانی در این دوره حساس و مهم زندگی روبرو است. از این رو پژوهش حاضر به بررسی دو روش تمرین سنسوری موتور و مولتی سیستم با هدف مقایسه اثر این تمرینات بر حس عمقی، تعادل، زمان واکنش، قدرت عضلانی و خطر سقوط در زنان سالمند سالم میباشد. روش شناسی: بدین منظور تعداد ۴۵نفر از زنان سالمند سالم شهر همدان به عنوان نمونه در دسترس بررسی و انتخاب شدند و در سه گروه شامل گروه تمرین سنسوری موتور ( ،)n=15گروه تمرین مولتی سیستم ( )n=15و گروه کنترل ( )n=15بطور تصادفی تقسیم و وارد مطالعه شدند. دو گروه تمرینی سنسوری موتور و مولتی سیستم به مدت هشت هفته و هر هفته شامل سه جلسه تمرینی و در هر جلسه به مدت ۱ساعت به تمرینات تخصصی ارائه شده مبتنی با روش تمرینی مورد پایش به تمرین پرداختند و گروه کنترل نیز در مدت هشت هفته به سبک زندگی روزمره خود ادامه داد. پیش از شروع هفته اول و در پایان پس از گذشت هشت هفته در یک جلسه مشترک تمامی آزمونهای مورد بررسی، ارزیابی شدند؛ به عنوان پیش آزمون و پس آزمون ثبت و مورد مطالعه قرار گرفته شد. برای تحلیل و ارزیابی و مقایسه نتایج بین گروهی از آزمون ANOVAچند متغیره و برای مقایسه درون گروهی نتایج نیز از آزمون بررسی Tتست جفتی ( )Paird Sample T testو همچنین برای بررسی نتایج دو به دو گروهها از آزمون تعقیبی بونفرونی استفاده شد. نتایج: نشان داده شد که درارزیابی صورت گرفته برروی متغیرهای حس عمقی و زمان واکنش اثر بخشی در دو گروه تمرین سنسوری موتور ( )p=۰/۰۰۰( ،)p=۰/۰۰۰و مولتی سیستم ( )p=۰/۰۲۱( ،)p=۰/۰۱۰در مقایسه با گروه کنترل صورت گرفته و تغییرات معنیدار مشاهده شد؛ اما در مقایسه دو گروه اصلی تمرینی مورد مطالعه تفاوت معنی داری مشاهده نشد (.)p≥۰/۰۵۰ از طرفی در ارزیابی متغیر تعادل نتایج نشان داد که باتوجه به بهبود عملکرد دو گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل، گروه تمرین سنسوری موتور در مقایسه با گروه تمرین مولتی سیستم بهبود عملکرد معنیداری را تجربه کرده است (.)p=۰/۰۱۵ همچنین در ارزیابی متغیر قدرت عضلانی پایین تنه؛ مشاهده شد که تغییرات عملکرد در تمرین سنسوری موتور پس از گذشت هشت هفته در مقایسه با تمرین مولتی سیستم با بهبودی نسبی همراه شده است. اما در بررسی و ارزیابی متغیر خطر سقوط نتایج نشان دهنده عدم وجود تفاوت معنی دار بین سه گروه مورد مطالعه پس از گذشت هشت هفته میباشند (.)p≥۰/۰۵۰ نتیجهگیری: باتوجه به بررسی صورت گرفته میتوان عنوان کرد که میزان اثر بخشی و بهبود عملکرد در متغیرهای ۴گانه (حس عمقی، تعادل، زمان واکنش وقدرت عضلانی پایین تنه) در گروه تمرینی سنسوری موتور بیشتر از گروه تمرینی مولتی سیستم بوده است و ارائه و توسعه تمرین سنسوری موتور در جامعه زنان سالمند جوان به عنوان روش تمرینی متناسب برای بهبود و ارتقا مولفههای موثر بر تعادل، بهبود عملکرد و سلامت فیزیکی در این افراد مناسب میباشد. همچنین بهرهمندی از تمرین مولتی سیستم برای افزایش سطوح قدرت و بهواسطه آن بهبود و کاهش خطر سقوط سالمندان، پیشنهاد میشود

مقدمه: اختلالات تعادل یکی از عوامل خطر اصلی برای آسیب‌دیدگی مچ پا، به‌ویژه پیچ‌خوردگی جانبی، به شمار می‌رود. این مسئله می‌تواند تأثیرات منفی قابل‌توجهی بر فعالیت‌های ورزشی نوجوانان داشته و خطر آسیب را افزایش دهد. هدف این مطالعه، مقایسه حس عمقی، قدرت عضلانی، عملکرد ورزشی و شاخص‌های کنترل پاسچر در وضعیت ایستادن تک‌پا با چشم باز و بسته در دانش‌آموزان دختر و پسر مبتلا به نقص تعادل و همتایان سالم آن‌ها بود. روش تحقیق: این پژوهش به روش کیس-کنترل بر روی نوجوانان ورزشکار دختر و پسر شهر همدان انجام شد که حداقل سه سال سابقه تمرین منظم در ورزش‌های والیبال یا بسکتبال داشتند. در مجموع ۸۰ نفر بر اساس نتایج آزمون تعادل Y به دو گروه مستعد آسیب و سالم تقسیم شدند. ورزشکارانی که شاخص کلی تعادل آن‌ها به روش پلیسکی کمتر از ۹۴ درصد و نمره تعادل در جهت خلفی-خارجی به روش نورنها کمتر از ۸۰ درصد بود، به‌عنوان مستعد آسیب طبقه‌بندی شدند. حس عمقی به روش بازسازی زاویه خطا با استفاده از گونیامتر، قدرت عضلات بازکننده و دورکننده ران و اورتور و اینورتور مچ پا با استفاده از داینامومتر، عملکرد با آزمون چرخش به شکل ۸ لاتین، و شاخص‌های کنترل پاسچر با دستگاه فوت‌اسکن طی آزمون تعادل تک‌پا (۳۰ ثانیه، چشم باز و بسته) ارزیابی شد. تجزیه‌وتحلیل آماری داده‌ها با آزمون آنالیز واریانس فاکتوریل صورت گرفت. نتایج: نتایج نشان داد ورزشکاران مستعد آسیب مچ پا در مقایسه با گروه سالم، خطای بازسازی زاویه بیشتری داشتند و از ضعف بیشتری در عضلات بازکننده ران و اورتور مچ پا رنج می‌بردند. علاوه بر این، در هر دو حالت چشم باز و بسته، جابه‌جایی بیشتری در مرکز فشار مشاهده شد که نشان‌دهنده ضعف در کنترل پاسچر این گروه بود. بااین‌حال، بین دو گروه تفاوت معناداری در عملکرد ورزشی مشاهده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: یافته‌های این مطالعه نشان می‌دهد که نقص در تعادل و ضعف در عضلات خاص ممکن است نقش مهمی در افزایش خطر آسیب‌دیدگی مچ پا ایفا کند. این نتایج بر اهمیت شناسایی و غربالگری ورزشکاران در معرض آسیب اسپرین مچ پا با استفاده از آزمون‌های ساده میدانی مانند آزمون تعادل Y تأکید دارد.

چکیده: زمینه و هدف: در سال‌های اخیر استفاده از تلفن‌های همراه هوشمند بر سبک زندگی افراد تاثیر گذاشته و عادات وضعیتی را تغییر داده است؛ بدیهی است قرارگیری مداوم بدن در راستای غیرطبیعی و انجام حرکات تکراری با بار کم و در طولانی مدت، باعث ایجاد اختلالات و دردهای اسکلتی – عضلانی و ناهنجاری‌های وضعیتی بخصوص در ناحیه ستون فقرات و گردن می‌گردد. پس هدف این مطالعه بررسی تاثر تمرینات اصلاحی بر حس عمقی عضلات گردن، وضعیت سر، شانه و قدرت عضلات گردن در دانش‌آموزان پسر کاربر تلفن همراه می‌باشد. روش‌کار: در این پژوهش، 34 نفر دانش‌آموز پسر با میانگین سن گروه تجربی 34/15 گروه کنترل 46/15، قد گروه تجربی 99/157 گروه کنترل 96/156 و وزن بدن گروه تجربی 15/52 و کنترل 4/51 به شکل تصادفی به دو گروه 17 نفری گروه تجربی و گروه کنترل تقسیم شدند. برنامه‌ی تمرینی برای گروه تجربی به مدت 6 هفته هر هفته 3 جلسه (مجموعاً 18 جلسه) و هر جلسه 1 ساعت انجام شد و در این مدت گروه کنترل تمرینی دریافت نکردند. 24 ساعت قبل از شروع پروتکل تمرین از هر دو گروه پیش‌آزمون و یک روز پس از اتمام پروتکل تمرین از هر دو گروه پس‌آزمون گرفته شد و متغیرهای سر به جلو با روش تصویربرداری از نمای جانبی، قدرت عضلات گردن با استفاده از داینامومتر، حس عمقی گردن به روش نشان‌گر لیزری و میزان جلو آمدگی شانه با استفاده از خط کش مدرج اندازه‌گیری شدند. برای بررسی تغییرات درون‌گروهی از روش آماری آزمون tهمبسته و برای مقایسه بین گروهی از آزمون کواریانس بهره گرفته شد. تمام محاسبات با نرم‌افزار SPSSویرایش 26 انجام گرفت و سطح معنی‌داری 05/0P> در نظر گرفته شد. یافته‌ها: براساس یافته‌های مطالعه حاضر سر به جلو 001/0P=، شانه به جلو 001/0P=، قدرت عضلات گردن 001/0P= و حس عمقی گردن 001/0P= در گروه تجربی پس از اجرای پروتکل تمرینی بهبود پیدا کرده است اما در گروه کنترل تغییراتی در متغیرهای سر به جلو 188/0P=، شانه به جلو 211/0P=، قدرت عضلات گردن 402/0P= و حس عمقی گردن 452/0P= مشاهده نشد. همچنین در بررسی بین دو گروه مشخص شد که تمرینات اصلاحی اثرات مثبتی داشته است. نتیجه‌گیری: به طور کلی می‌توان گفت 6 هفته تمرینات اصلاحی باعث بهبود درد گردن می‌شود و تاثیرات مثبتی کنترل ناهنجاری‌های بدن می‌گذارد همچنین با اثرگذاری مثبت بر سر به جلو باعث کاهش درد و افزایش قدرت عضلات گردن و بهبود حس عمقی گردن می‌شود. کلید واژگان: تمرینات اصلاحی، حس عمقی عضلات گردن، وضعیت سر، شانه، نوجوانان کاربر تلفن همراه

مقدمه: تلفن همراه هوشمند به طور فزایندهای تبدیل به جزئی جدانشدنی از زندگی روزانه هر فرد شده است. هنگام مشاهده تلفن هوشمند، کاربر گردن را خم می‌کند تا به صفحه نمایش نگاه کند که منجر به لوردوز بیش از حد در ناحیه تحتانی گردن با کایفوز جبرانی در ناحیه فوقانی قفسه سینه می‌شود. تکرار این وضعیت بدنی در بلند مدت اختلالات اسکلتی-عضلانی در اندام فوقانی ایجاد می‌کند. با توجه به اهمیت مشکلات ناشی از بکارگیری نادرست ابزار ارتباطی دیجیتالی که می‌تواند جنبه‌های مختلف زندگی افراد را تحت تاثیر قرار دهد، هدف از مطالعه حاضر بررسی اثر تمرینات اصلاحی بر وضعیت سر و شانه، قدرت و استقامت عضلات گردن در کاربران نوجوان تلفن هوشمند می‌باشد. روش تحقیق: به منظور انجام این تحقیق، 64 دانش آموز دختر با دامنه سنی 14-12 سال بصورت تصادفی در دو گروه تمرینات اصلاحی و گروه کنترل قرار گرفتند. متغیر‌های اندازه‌گیری شده شامل قدرت عضلات فلکسور و اکستنسور گردن و اسکاپولاتوراسیک (تراپزیوس میانی و تحتانی، رومبوئید)، طول عضلات سینه‌ای کوچک و پشتی بزرگ، استقامت عضلات فلکسور و اکستنسور گردن، زوایای تیلت گردن، تیلت سر و نگاه، شاخص ناتوانی گردن و مقیاس دیداری درد بود. ارزیابی قدرت عضلات هدف به وسیله دینامومتر دستی، طول عضلانی با خط‌کش استاندارد، استقامت عضلانی به وسیله کرنومتر، زوایای گردن با روش عکس برداری و نرم افزار کینوویا، شاخص ناتوانی گردن و مقیاس دیداری درد به وسیله پرسشنامه در دو مرحله، قبل و پس از مداخله صورت گرفت و داده‌ها مورد مقایسه قرار گرفتند. ‌گروه تمرین به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرین دریافت کردند. در هر جلسه آزمودنی‌های گروه تمرین به مدت 40 دقیقه تمرین دریافت کردند. از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری به منظور بررسی تعامل بین زمان و گروه و مقایسه‌های زوجی جهت تحلیل داده‌های درون و بین‌گروهی در سطح معناداری (05/0P<) استفاده شد. نتایج: در پژوهش حاضر، در آزمودنی‌های گروه تمرین تفاوت معناداری بین متغیرهای اندازه‌گیری شده قبل و بعد از مداخله بدست آمد (05/0 P≤). نتایج نشان داد که پس از مداخله زاویه تیلت گردن افزایش و زوایای تیلت سر و نگاه کاهش و بهبود پیدا کردند (05/0 P≤). همچنین یافته‌های قدرت عضلانی نشان از افزایش و بهبود قدرت در عضلات ناحیه گردن و اسکاپولاتوراسیک دارد (05/0 P≤). در فاکتور استقامت یافته‌ها نشان داد که در عضلات فلکسور و اکستنسور گردن پس از مداخله استقامت افزایش معناداری داشته است (05/0 P≤). در طول عضلانی کاهش معنادار میانگین نشان از بهبود طول عضلانی در عضلات سینه‌ای کوچک و پشتی بزرگ دارد (05/0 P≤). یافته‌های مقیاس آنالوگ بصری درد و شاخص ناتوانی گردن نیز نشان می‌دهد که در این دو متغیر، درد و ناتوانی گردن کاهش معناداری داشته و بهبود حاصل شده است (05/0 P≤). بحث و نتیجه‌گیری: بطور کلی در جریان پژوهش حاضر، در نتایج مربوط به گروه تمرین بهبود متغیرهای مذکور صورت گرفت؛ اما در نتایج مرتبط با گروه کنترل بهبودی یافت نشد. به نظر می‌رسد پروتکل تمرینات اصلاحی با درمان متغیرهای زوایای سر، قدرت، استقامت و طول عضلات و همچنین درد و ناتوانی گردن بصورت زنجیره‌وار، عملکرد عضلات اندام فوقانی را بهبود می‌بخشد و اصلاح متغیرهای مذکور در این عارضه را در پی داشته ‌است. در نهایت ممکن است بتوان این مداخله را در پروتکل‌های مدیریتی برای بهبود علائم سندرم گردن پیامکی در کاربران تلفن هوشمند گنجاند.

زمینه و هدف: پیچ خوردگی مچ پا شایعترین آسیب اسکلتی عضلانی در ورزشکاران است. نقص تعادل به عنوان یکی از مهمترین عوامل خطر آسیبهای مچ پا معرفی شده است. کاهش توانایی تعادل اغلب منجر به بیثباتی مفصل مچ پا میشود. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثربخشی تمرینات عصبی-عضلانی با و بدون مداخله شناختی بر تعادل پویا، حس عمقی، قدرت و متغیرهای کنترل پاسچر زنان ورزشکار مستعد آسیب پیچخوردگی مچ پا بود. روش بررسی: پژوهش حاضر مطالعه نیمه تجربی دوسویه کور با طرح پیشآزمون-پسآزمون بود. جامعه پژوهش، ورزشکاران دختر باشگاههای شهر همدان بودند که از بین آن ها 36نفر بر اساس معیارهای ورود به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنیها به صورت تصادفی در تمرینات عصبی-عضلانی با مداخله شناختی و تمرینات عصبی-عضلانی بدون مداخله شناختی قرار گرفتند. تعادل پویا و حس عمقی به ترتیب با استفاده از آزمونهای Yو بازسازی زاویه مفصلی، قدرت عضلات مچ پا با استفاده از داینامومتر و متغیرهای کنترل پاسچر در وضعیت ایستادن تک پا با چشم باز و بسته با استفاده از دستگاه فوت اسکن در هر دو گروه قبل و بعد از مداخله مورد ارزیابی قرار گرفتند. دادهها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازههای تکراری تحلیل شد ( .)P>0/05نتایج: نتایج پژوهش نشان داد تعامل زمان * گروه برای متغیرهای تعادل در جهت قدامی، خلفی خارجی و حس عمقی معنادار است ( .)P>0/05نتایج همچنین نشان داد تمرینات عصبی-عضلانی با مداخله شناختی و بدون مداخله شناختی باعث افزایش معناداری در تعادل پویا، حس عمقی، قدرت عضلات مچ پا و کاهش متغیرهای کنترل پاسچر گردید (.)P>0/05 نتیجهگیری: یافتهها نشان میدهند که ادغام تمرینات عصبی-عضلانی با مداخله شناختی منجر به بهبود بیشتری میشود. بنابراین، توصیه میشود ورزشکارانی که دچار نقص تعادل هستند و مستعد پیچخوردگی مچ پا میباشند، به تمرینات همزمان عصبی-عضلانی و شناختی بپردازند

مقدمه: سندروم متقاطع فوقانی یکی از رایج‌ترین مشکلات وضعیتی در بین نوجوانان بوده و با سرعت بسیاری رو به فراگیر شدن است. تاکنون در زمینه‌ی درمان افراد مبتلا به این عارضه روش‌های متعددی بکار گرفته شده است. هدف پژوهش حاضر نیز، مقایسه‌ی اثربخشی تمرینات ثباتی کتف و تمرینات ترکیبی ثباتی-‌تنفسی بر راستا، فعالیت عضلانی و الگوی حرکتی کتف در دختران نوجوان مبتلا به سندرم متقاطع فوقانی بود. روش تحقیق: به منظور انجام این تحقیق، 49 دانش‌آموز دختر (با دامنه سنی 15-12 سال) بصورت هدفمند و تصادفی در دو گروه تمرینات ثباتی (24) و تمرینات ترکیبی (25) قرار گرفتند. هر دو گروه به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته تمرین دریافت کردند. در هر جلسه آزمودنی‌های گروه‌های ثباتی و ترکیبی به ترتیب به مدت 50 دقیقه و70 دقیقه تمرین دریافت نمودند. ارزیابی کایفوز توسط خط‌کش منعطف، سربه‌جلو و شانه‌گرد با روش عکسبرداری و نرم‌افزار کینوویا، فعالیت عضلانی بوسیله بررسی‌های مربوط به الکترومایوگرافی و الگوی حرکتی کتف توسط آزمون دیسکنزی در دو مرحله، قبل و پس از مداخله صورت گرفت و داده‌ها مورد مقایسه قرار گرفتند. از آزمون‌های تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری به منظور بررسی تعامل بین زمان و گروه و مقایسه‌های زوجی جهت تحلیل داده‌های درون و بین‌گروهی در سطح معناداری (05/0 P≤) استفاده شد. نتایج: بطور کلی در جریان تحقیق حاضر، در آزمودنی‌های هر دو گروه ثباتی و ترکیبی، بهبود معناداری صورت گرفت؛ اما یافته‌های مرتبط با گروه ترکیبی بهبود بیشتری را نشان دادند. بنابراین می‌توان گفت اعمال هشت هفته تمرینات ترکیبی ثباتی‌-تنفسی در بهبود راستای سر و مهره‌های گردنی-پشتی (شامل سربه‌جلو، شانه‌گرد و کایفوز)، کاهش میانگین فعالیت عضلانی عضله‌ی ذوزنقه فوقانی، افزایش میزان فعالیت عضلات ذوزنقه میانی، ذوزنقه تحتانی، دندانه‌ای قدامی و دلتوئید و بهبود الگوی حرکتی کتف اثر بسزائی داشته است. هر چند تمرینات مذکور بر زمان شروع فعالیت عضلات تاثیر معناداری نداشته است. بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به اثربخشی مداخله تمرینات ثباتی و ترکیب ثباتی-تنفسی مورد استفاده در پژوهش حاضر بر متغیرهای مورد مطالعه، پیشنهاد می‌گردد فیزیوتراپ‌ها و درمانگران ورزشی بمنظور اصلاح افراد مبتلا به سندروم متقاطع فوقانی تمرینات مورد استفاده در تحقیق حاضر را بکار برند. بنظر می‌رسد پروتکل تمرینات ترکیبی ثباتی-تنفسی با درمان یکپارچه‌ی متغیرهای راستا، فعالیت عضلانی و الگوی حرکتی کتف، توجه جامعی بر فاکتورهای دخیل در بروز این عارضه داشته و بصورت زنجیره‌وار اصلاح متغیرهای مشهود در این عارضه را در پی داشته ‌است

مقدمه: پا یک بخش مهم در زنجیره کینماتیک اندام تحتانی است. در حالی که پاها وزن بدن را تحمل می‌کنند، بی‌ثباتی ناشی از کف پای صاف می‌تواند باعث مشکلات پاتومکانیکی و همچنین یک عمل جبرانی در زنجیره کینماتیکی اندام تحتانی شود. کف پای صاف معمولا با پرونیشن مفصل ساب‌تالار همراه است تغییر مداوم و مکانیکی قوس طولی داخلی می‌تواند منجر به پرونیشن بیش از حد پاها شود، این تغییرات ساختاری پاها می‌تواند روی حرکت مفاصل، استراتژی عضلانی و تعادل بدن تاثیر منفی بگذارد. از طریق تمرین، عضلات ضعیف یا مهار شده فعال می‌شوند و کنترل عصبی عضلانی مچ پا بهبود می‌یابد. بنابراین هدف از این تحقیق تاثیر ترکیب تمرینات شورت فوت و سه بعدی مچ پا بر تعادل، حس عمقی و متغیرهای فشار کف پایی در افراد دارای کف پای صاف بود. مواد و روش: تعداد 34 کاراته‌کا ، دارای ناهنجاری کف پای صاف انتخاب و به‌صورت تصادفی در دو گروه تمرینی گروه تمرینات شورت فوت (17 نفر) با میانگین سن41 /21 سال، قد 71/168 سانتی‌متر، وزنی 59/60 کیلوگرم، سابقه ورزشی 29/8 سال و گروه ترکیب تمرینات شورت فوت و سه بعدی (17 نفر) با میانگین سن 76/21 سال، قد 59/167 سانتی‌متر، وزن 76/60 کیلوگرم، سابقه ورزشی 59/8 سال تقسیم شدند. هر دو گروه به مدت هشت هفته و هفته‌ای سه جلسه تمرینات خود را انجام دادند و در مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون تمامی آزمون‌ها از هر دو گروه گرفته شد. برای ارزیابی کف پای صاف از روش افت تاویکولار، تعادل پویا از آزمون تعادل وای اصلاح شده، حس عمقی به‌وسیله اینکلاینومتر، متغیرهای فشار کف پایی به‌وسیله دستگاه فوت اسکن در دو مرحله قبل و پس از مداخله صورت گرفت در نهایت داده‌ها مورد مقایسه قرار گرفتند. جهت بررسی تاثیر تمرینات بر متغیرهای ذکر شده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه‌های تکراری جهت بررسی تعامل بین گروه‌ها و مقایسه زوجی جهت تحلیل داده‌ها درون گروهی و بین گروهی استفاده شده است (05/0≥P). نتایج: پروتکل تمرینی پژوهش اثر معناداری بر متغیر تعادل پویا، حس عمقی، کاهش افت ناویکولار دارد. پروتکل تمرینی پژوهش اثر معناداری بر سطح تماس کف پا، نیرو عکس‌العمل زمین و نوسانات پاسچر دارد اما اثر معناداری در سایر متغیرها که شامل فشارهای کف پا و شاخص تقارن می-باشد مشاهده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: براساس نتایج پژوهش حاضر هر دو نوع تمرینات شورت فوت و ترکیب شورت فوت-سه بعدی روشی موثر در بهبود تعادل پویا، حس عمقی، کاهش افت ناویکولار، سطح تماس کف پا، نیرو عکس العمل زمین و نوسانات پاسچر می‌باشد و باعث افزایش قوس طولی داخلی و کاهش آسیب‌ها در اندام تحتانی و فوقانی می‌شود. از این رو توصیه می‌شود کلیه فیزیوتراپ‌ها و درمانگران ورزشی به‌منظور اصلاح افراد مبتلا به کف پای صاف تمرینات مورد استفاده در تحقیق حاضر را بکار گیرند.

هدف: استئوآرتریت زانو یکی از اختلالات اسکلتی- عضلانی شایع در زنان سالمند است و شیوع آن با افزایش سن به شدت افزایش می‌یابد. استئوآرتریت زانو عامل اصلی درد، محدودیت‌های فیزیکی و کاهش کیفیت زندگی در افراد و به خصوص سالمندان است. ورزش باعث بهبود عملکرد و تسکین درد بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو می‌گردد، اما پروتکل ورزشی ایده‌آل تعیین نشده است. بنابراین هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرینات بادی بالانس بر متغیر‌های کنترل پاسچر و تعادل، قدرت عضلانی اندام تحتانی و حس عمقی مفاصل زانو و مچ پا زنان سالمند دارای استئوآرتریت زانو بود. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی در دو گروه کنترل و تمرینی انجام شد. در مجموع 40 نفر از زنان سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه تمرینی در جلسات تمرینات بادی‌بالانس به مدت هشت هفته شرکت کردند و گروه کنترل فعالیت روزمره خود را ادامه دادند. کنترل پاسچر با استفاده از شاخص عملکرد وومک و آزمون برخاستن و رفتن و هم‌چنین تعادل با استفاده از آزمون شارپند رومبرگ و رسیدن عملکردی ارزیابی شد. قدرت عضلات ران و زانو با استفاده از دینامومتر دستی و حس عمقی مفاصل زانو و پلانتار فلکشن و دورسی فلکشن مچ پا با روش عکس‌برداری و بازسازی زاویه اندازه‌گیری شد. تجزیه و تحلیل داده‌‌های آماری با استفاده از نرم‌افزار اس‌پی‌اس‌اس نسخه 26 صورت گرفت و برای مقایسه نتایج در گروه‌های تمرین و کنترل از آزمون‌های آماری مناسب استفاده گردید. یافته‌ها: تغییرات گروه تمرینی در امتیاز عملکرد فیزیکی وومک، آزمون برخاستن و رفتن، آزمون رومبرگ، آزمون رسیدن عملکردی، قدرت عضلات، حس عمقی مفاصل زانو و مچ پا از پیش آزمون تا پس آزمون بهبود معنی‌داری داشت. نتیجه‌گیری: یافته‌های پژوهش حاضر نشان دهنده اثرات مثبت تمرینات بادی‌بالانس در زنان سالمند دارای استئوارتریت زانو بر متغیرهای کنترل پاسچر، تعادل، حس عمقی و قدرت مجموعه عضلات زانو و ران بود. از این رو با توجه به یافته‌های پژوهش می‌توان گفت، بادی‌بالانس به عنوان تمرین درمانی ذهن و بدن برای درمان علائم بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو موثر است.

مقدمه و هدف: والگوس پویای زانو یکی از ناهنجاری‌های اسکلتی عضلانی و تاثیرگذار بر عملکرد افراد است. این ناهنجاری می‌تواند باعث ضعف در تعادل، حس عمقی و کینماتیک اندام تحتانی شود و خطر بروز آسیب را افزایش دهد. همچنین به دلیل ارتباط مفاصل بدن و تاثیرگذاری آن‌ها بر هم محدودیت در دامنه حرکتی مفصل مچ پا می‌تواند این عواقب را تشدید کند. هدف از تحقیق حاضر مقایسه اثر پروتکل STOP-X و ترکیب STOP-X موبیلیزیشن مچ پا بر کینماتیک اندام تحتانی، خطای فرود، تعادل و حس عمقی فوتبالیست‌های نوجوان با والگوس پویا زانو بود. روش تحقیق: در این کارآزمایی تصادفی کنترل شده 45 فوتبالیست‌ پسر 12-14 سال مبتلا به والگوس پویا زانو در سه گروه تمرینات STOP-X، تمرینات STOP-X - موبیلیزیشن مچ پا و کنترل به عنوان نمونه‌های پژوهش حضور داشتند. از تمامی نمونه‌ها در دو مرحله پیش‌آزمون و پس‌آزمون آزمون‌های افت-فرود تک‌پا، سیستم نمره دهی خطای فرود، تعادل Y و آزمون ارزیابی حس عمقی در زاویه 45 درجه اکستنشن فعال زانو گرفته شد. مداخله به مدت هشت هفته بود که گروه‌های تمرین پروتکل تمرینی مربوط به خود را دریافت کردند. تجزیه و تحلیل آماری داده‌ها از طریق آزمن آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری مکرر با استفاده از آزمون تعقیبی بانفرونی انجام شد. همچنین تغییرات درون گروهی با استفاده از آزمون تی وابسته و بررسی درصد تغییرات انجام شد. سطح معنی‌داری در این تحقیق برابر 95 درصد و آلفای کوچکتر از 05/0 درنظر گرفته شد. یافته‌ها: نتایج این پژوهش نشان داد که گروه تمرینات ترکیبی در پس‌آزمون به طور معنی‌داری زاویه والگوس، خطای فرود و خطای باز سازی زاویه مفصلی کمتر و زاویه فلکشن و تعادل پویای وای در نمرات ترکیبی و جهت خلفی-داخلی بیشتری را نسبت به دو گروه دیگر داشته‌اند(05/0≥P). گروه تمرینات stop-x نیز به طور معنی‌داری زاویه والگوس، خطای فرود و خطای باز سازی زاویه مفصلی کمتر و زاویه فلکشن بیشتری را نسبت به گروه کنترل در پس‌آزمون نشان داد(05/0≥P). همچنین در نمرات جهت خلفی-داخلی و قدامی تعادل پویای وای نیز در پس‌آزمون گروه تمرینات ترکیبی نمرات بیشتری را نسبت به گروه کنترل به دست آورد(05/0≥P). در تمامی متغیرها تغییرات معنی‌داری از پیش‌آزمون تا پس‌آزمون در دو گروه تمرینی دیده شد(05/0≥P)، ولی در گروه کنترل تغییر معنی‌داری دیده نشد(05/0<P).

اهداف در این پژوهش تعیین انحرافات COP در فاز استانس دویدن پس از خستگی در افراد با عارضه لوردوزیس نسبت به افراد سالم. و تعیین فعالیت الکترومایوگرافی عضلات راست شکمی، مورب داخلی، مورب خارجی، مولتی فیدوس و ارکتوراسپاین در فاز استانس دویدن پس از خستگی در افراد با عارضه لوردوزیس نسبت به افراد سالم بود. تعداد 12 دانشجوی ورزشکار مبتلا به هایپرلوردوزیس کمری و 12 نفر دانشجوی ورزشکار با انحنای طبیعی ستون فقرات ناحیه کمری در این مطالعه شرکت کردند. پس از انجام پیش آزمون یعنی دویدن در مسیر 16 متری با سرعت خودانتخابی پروتکل خستگی انجام و پس آزمون انجام شد. حداکثر فشار کف پایی با دستگاه فوت اسکن و فعالیت میوالکتریک عضلات منتخب مرکزی با دستگاه الکترومایوگرافی ثبت شد. باتوجه به نتایج به دست آمده بانوان و آقایان لوردوزیس از سیگنال های عضلات منتخب ثبات دهنده مرکزی بخش قدامی تنه (راست شکمی، مورب داخلی و مورب خارجی) با کاهش دامنه فعالیت عضلانی و کاهش فرکانس میانه روبه رو هستیم که به طبع نشان از خستگی آن ها می باشد. که می تواند ناشی از ضعف این عضلات و کوتاهی عضلات آنتاگونیست آن ها در افراد لوردوزیس باشد که منجر به خستگی زود به هنگام آن ها نسبت به عضلات بخش خلفی تنه شده است. از آن سو با افزایش دامنه فعالیت و افزایش فرکانس میانه عضلات منتخب ثبات دهنده مرکزی بخش خلفی تنه (راست کننده ستون مهره ها طویل، راست کننده ستون مهره ها خاصره ای و چندسر) به طور جبرانی روبه رو هستیم. و همچنین با توجه به شواهد موجود و پروتکل خستگی پژوهش حاضر ممکن است عضلات بخش قدامی در گروه های لوردوزیس به دلیل ضعف عضلات بخش خلفی سریعتر به خستگی رسیده باشند. باتوجه به نتایج به دست آمده از گروه نرمال عضلات منتخب ثبات دهنده مرکزی بخش خلفی دچار کاهش دامنه فعالیت و کاهش فرکانس میانه و به طبع آن خستگی شده اند و عضلات منتخب ثبات دهنده مرکزی بخش قدامی به طور جبرانی دچار افزایش دامنه فعالیت و فرکانس میانه شده اند. با توجه به شواهد موجود و پروتکل خستگی پژوهش حاضر ممکن است به دلیل فعالیت جبرانی سایر عضلات خم کننده مفصل ران در افراد نرمال عضلات بخش قدامی کمتر فعالیت کرده باشند و عضلات بخش خلفی زودتر به خستگی رسیده باشند. این اثرات متفاوت می تواند دلیلی برای تفاوت در آسیب ابتلایی گروه لوردوزیس باشد.

مقدمه و هدف: محدودیت دامنه حرکتی دورسی فلکشن مچ پا به عنوان یکی از مهم ترین ریسک فکتورهای بروز آسیب اندام تحتانی می باشد که باعث تغییر بیومکانیک اندام تحتانی می شود. این موضوع نه تنها ثبات ناحیه مچ و پاسچرال را به مخاطره می اندازد بلکه می تواند کنترل عصبی - عضلانی عضلات پیرامون مچ پا را دچار اختلال کند؛ لذا هدف از تحقیق حاضر تأثیر هشت هفته مداخله اصلاحی بر دامنه حرکتی مچ پا، حس عمقی و فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در زنان دارای محدودیت دورسی فلکشن مچ پا است. روش شناسی: در پژوهش حاضر 30 زن فعال دارای محدودیت حرکتی دورسی فلکشن مچ پا به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل (هر گروه شامل 15 نفر) تقسیم بندی شدند. گروه تجربی مداخله اصلاحی را که شامل ریلیز فاشیا و عضلات خلف ساق پا، تمرینات کششی گروه عضلانی گاستروسولئوس، موبیلیزیشن مفصل تالوکورال و تمرینات تقویتی بود، به مدت هشت هفته انجام دادند در حالی گروه کنترل مداخله ای دریافت نکردند و به تمرینات عادی باشگاهی خود پرداختند. دامنه حرکتی و حس عمقی با استفاده از گونیامتر و فعالیت الکتریکی عضلات تیبیالیس قدامی، پرونئوس لانگوس، گاستروکنمیوس داخلی و سولئوس، حین تسک اسکات بالای سر طی فاز نزولی و صعودی ارزیابی شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون های تحلیل واریانس با اندازه های تکراری استفاده شد (05/0P<). نتایج: پس از اجرای مداخله اصلاحی، تأثیر معناداری در حس عمقی و دامنه حرکتی زنجیره باز و بسته زنان دارای محدودیت حرکتی دورسی فلکشن مچ پا مشاهده شد (05/0P<). همچنین نتایج تحقیق تأثیر معناداری در کاهش فعالیت الکتریکی عضلات تیبیالس قدامی و سولئوس در فاز نزولی و صعودی و عضله گاستروکینمیوس داخلی در فاز نزولی نشان داد (05/0P<). اما این تأثیر از لحاظ آماری در ارتباط با عضله پرونئوس لانگوس و همچنین فاز صعودی عضله گاستروکنمیوس داخلی معنادار نبود (05/0P>). بحث و نتیجه گیری: نتایج این پژوهش نشان داد که انجام هشت هفته تمرین اصلاحی بر دامنه حرکتی و حس عمقی مچ پا و فعالیت الکتریکی عضلات اندام تحتانی در زنان دارای محدودیت دورسی فلکشن مچ پا مؤثر است؛ بنابراین می توان از این تمرینات در پروتکل پیشگیری از آسیب ورزشکاران دارای محدودیت دورسی فلکشن مچ پا استفاده کرد.

ثاتیر تمرینات ثبات پیشرونده و تنفسی بر درد، تعادل ، عملکرد و متغیرهای فشار کف پایی در بیماران مبتلا به بی ثباتی کمر

تاثیر هشت هفته مداخله اصلاحی بر تعادل، حس عمقی و متغیرهای توزیه فشار کف پایی در زنان دارای محددیت دورسی فلکشن

تاثیر کینزیوتیپ ساق پا بر متغیرهای فشار کف پایی، تعادل و حس عمقی افراد ورزشکار مبتلا به شین اسپلینت

مقایسه نمرات ازمون های عملکردی بین فوتبالیست های با بدون ناپایداری مزمن مچ پا

مقدمه و هدف: نقص غلبه لیگامان در فرود، به عنوان اختلال در الگوهای فعالسازی عضلانی تعریف شده است که می تواند منجر به افزایش بارهای مفصلی در زانو و آسیب لیگامان متقاطع قدامی(ACL) شود. هدف از این پژوهش، مقایسه ی الگوهای فعالیت عضلات اندام تحتانی در زنان با و بدون نقص غلبه لیگامان حین فرود تک پا بود. روش شناسی: این پژوهش از نوع توصیفی_مقایسه ای است. جامعه آماری این پژوهش زنان ورزشکار 16 الی 26 ساله فعال در تیم های باشگاهی بودند که براساس معیار های ورود و خروج به صورت هدفمند به عنوان نمونه انتخاب و به دو گروه سالم (27 نفر) و دارای نقص غلبه لیگامان (27 نفر) تقسیم شدند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات گلوتئوس ماگزیموس، گلوتئوس مدیوس، تنسورفاشیالاتا، اداکتور لانگوس، تیبیالیس آنتریور، پرونئوس لانگوس، گاستروکنمیوس مدیال و گاستروکنمیوس لترال در حین فرود از پله ای به ارتفاع 30 سانتی متر 100 میلی ثانیه قبل از تماس پا با زمین ثبت شد. از آزمون تحلیل واریانس چند متغیری برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد (05/0 P≤). یافته ها: یافته های پژوهش حاضر نشان داد که بین میزان فعالیت فیدفورواردی عضلات گلتوس مدیوس، گلتوس ماگزیموس، تیبیالیس آنتریور، پرونئوس لانگوس و گاستروکنمیوس مدیال بین دو گروه دارای نقص غلبه لیگامان و سالم تفاوت معنی داری وجود دارد (05/0 P≤)؛ به طوری که میزان فعالیت فیدفورواردی تمام عضلات به جز پرونئوس لانگوس در گروه دارای نقص غلبه لیگامانی100 میلی ثانیه قبل از تماس پا با زمین بیشتر از گروه سالم بود. همچنین تفاوت معنی داری در میزان فعالیت هم-انقباضی عضلات اداکتور لانگوس با گلوتئوس مدیوس، تنسورفاشیالاتا با گلوتئوس ماگزیموس، تیبیالیس آنتریور با گاستروکنمیوس لترال، گاستروکنمیوس مدیال با گاستروکنمیوس لترال، تیبیالیس آنتریور با پرونئوس لانگوس بین دو گروه مشاهده شد (05/0 P≤). میزان فعالیت هم انقباضی عضلات اداکتور لانگوس با گلوتئوس مدیوس، تنسورفاشیالاتا با گلوتئوس ماگزیموس، تیبیالیس آنتریور با گاستروکنمیوس لترال، گاستروکنمیوس مدیال با گاستروکنمیوس لترال در گروه دارای نقص غلبه لیگامانی 100 میلی ثانیه قبل از تماس پا با زمین در مقایسه با گروه سالم کمتر بود. نتیجه گیری: یافته های پژوهش حاضر شواهد بالینی مهمی را در مورد ایمبالانس های عصبی عضلانی که از عوامل خطر قابل تعدیل در آسیب ACL هست

مقدمه: یکی از شدیدترین و خطرناک ترین آسیب دیدگی های مشاهده شده در فوتبال پارگی رباط متقاطع قدامی (ACL) می باشد و در اثر این آسیب ، ورزشکاران به دوری طولانی مدت و عوارضی همچون استئوآرتریت، سستی مفصل و بی ثباتی زانو در آینده دچار خواهند شد. پارگی رباط صلیبی قدامی فرآیند درمانی بسیار طولانی داشته و با هزینه بسیار بالایی همراه است. با توجه به گزارش مطالعات موجود، آسیب های ACL غیر برخوردی بوده و اکثرا حین فرود نامناسب در فعالیت های پرشی رخ می دهد. بنابراین هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات اسپورت متریک ویژه فوتبال بر عملکرد و خطای فرود-پرش فوتبالیست ها می باشد. روش شناسی: کارآزمایی بالینی حاضر با طرح پیش آزمون-پس آزمون در آکادمی تخصصی فوتبال ذولفقارنسب شهرستان سنندج انجام شد. تعداد کل آزمودنی ها 29 نفر و کل افراد پس از پیش آزمون به صورت تصادفی به دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته پروتکل اسپورت متریک ویژه فوتبال را انجام داده و گروه کنترل به تمرینات عادی خود ادامه دادند. آزمون های مورد استفاده در پژوهش حاضر خطای فرود-پرش و تعادل Y، چابکی ایلینویز، 50 یارد سرعت، توان سارجنت، آزمون های مک گیل می باشد. در نهایت از آزمون تحلیل کواریانس جهت تجزیه و تحلیل داده ها با سطح معنی داری 05/0 >P استفاده شد. یافته ها: در گروه تمرین نتایج تجزیه و تحلیل داده ها نشان داد که عملکرد (تعادل، چابکی، توان انفجاری، سرعت ثبات ناحیه مرکزی) و خطای فرود-پرش پس از شش هفته تمرینات اسپورت متریک ویژه فوتبال تحت تاثیر قرار گرفته و تغییرات معنی داری داشت (05/0 P≤). و اما در گروه کنترل نتایج معنی داری مشاهدی نشد (05/0 >P). نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر برای متخصصان حوزه پیشگیری از آسیب و همچنان مربیان مشخص شد که تمرینات اسپورت متریک ویژه فوتبال نقص های بیومکانیک عملکردی اندام تحتانی را حین فرود در فوتبالیست ها اصلاح کرده و همچنان عملکرد فوتبالیست ها را تحت تاثیر قرار می دهد. بنابراین به مربیان و ورزشکاران توصیه می گردد جهت بالا بردن سطح ایمنی مفصل زانو حین فرود و فعالیت های تخصصی و ارتقاء عملکرد خود از برنامه تمرینات اسپورت متریک ویژه فوتبال استفاده کنند

مقدمه و هدف: والگوس داینامیک زانو به عنوان یک ریسک فاکتور رایج برای آسیب های حاد و آسیب های ناشی از استفاده بیش از حد اندام تحتانی از جمله سندروم درد پلاتلوفمورال(PFP)، آسیب ACL، استئوآرتریت زانو، اسپرین MCL، آسیب غضروف و منیسک زانو مطرح شده است. والگوس داینامیک زانو حین کاهش شتاب و فرود در فعالیتهای ورزشی عامل بسیاری از آسیب های حاد و مزمن زانو می باشد، لذا هدف از تحقیق حاضر تاثیر کینزیوتیپ بر کنترل پاسچر، کینماتیک و حس عمقی مفصل زانو در زنان فعال دارای والگوس داینامیک زانو می باشد. روش تحقیق: در این کارآزمایی تصادفی کنترل شده 26 زن دارای والگوس داینامیک زانو به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و پلاسبوکنترل قرار گرفتند. زوایای فلکشن و والگوس زانو حین فرود تک پا با استفاده از روش ارزیابی دوبعدی محاسبه شد، تعادل ایستای افراد با استفاده از تست Bess ، تعادل پویا با استفاده از تستY و حس عمقی با استفاده از گونیامتر اندازه گیری شد. کینزیوتیپ به مدت 48 ساعت برای گروه تجربی اعمال شد در صورتی که گروه پلاسبوکنترل، چسب کاغذی را به عنوان پلاسبو دریافت کردند. برای تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کواریانس استفاده شد. (P≤0/05) یافته ها: پس از اجرای مداخله کینزیوتیپ، زاویه والگوس زانو در مقایسه با پیش آزمون و گروه پلاسبوکنترل کاهش معناداری یافت، در صورتی که گروه پلاسبوکنترل پیشرفتی نداشتند. حس عمقی مفصل زانو و تعادل پویا در مقایسه با گروه پلاسبوکنترل بهبود معناداری داشتند. در زاویه فلکشن زانو و تعادل ایستا در مقایسه با گروه پلاسبوکنترل قبل و بعد از اعمال کینزیوتیپ تغییر معناداری مشاهده نشد. نتیجه گیری: کینزیوتیپ منجر کاهش زاویه والگوس زانو، بهبود تعادل پویا و کاهش خطای حس عمقی در زنان فعال دارای والگوس داینامیک زانو شد، لذا پیشنهاد می شود از این مداخله برای پیشگیری از آسیب های ACL و PFPS استفاده شود

مقدمه و هدف: آسیب لیگامان صلیبی قدامی (ACL) یکی از آسیب های شایع در ورزش می باشد. فراخوانی و فعالیت مناسب عضلات پروگزیمال و دیستال اندام تحتانی نقش قابل توجهی در ایجاد ثبات مفصلی بر عهده دارند و تمرینات پلایومتریک باعث افزایش قدرت واکنش پذیری سیستم نوروماسکولار می شود. هدف این پژوهش، بررسی تأثیر هشت هفته تمرینات پلایومتریکی همراه با بازخورد بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات اندام تحتانی در زنان دارای والگوس داینامیک زانو می باشد. روش شناسی: 24 زن فعال (12 نفر گروه کنترل و 12 نفر گروه تمرین) دارای والگوس داینامیک بالای 12 درجه در این پژوهش نیمه تجربی شرکت نمودند. گروه تمرین، تمرینات پلایومتریکی همراه با بازخورد را به مدت هشت هفته و 24 جلسه انجام دادند و گروه کنترل به تمرینات عادی باشگاهی خود پرداختند. فعالیت الکتریکی عضلات گلوتئوس ماگزیموس، گلوتئوس مدیوس، تنسورفاشیالاتا، اداکتور لانگوس، تیبیالیس آنتریور، پرونئوس لانگوس، گاستروکنمیوس مدیال و لترال در حین پرش کانترموومنت تک پا 100 میلی ثانیه قبل و بعد از تماس پا با زمین ارزیابی شد. از آزمون های تحلیل کوواریانس برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0>P). نتایج: پس از هشت هفته تمرینات پلایومتریکی همراه با بازخورد، در میزان فعالیت فیدفورورادی عضلات گلوتئوس ماگزیموس، گلوتئوس مدیوس، تیبیالیس آنتریور، پرونئوس لانگوس افزایش و گاستروکنمیوس لترال کاهش معنی داری مشاهده شد (05/0>P) و در میزان فعالیت فیدبکی عضلات پرونئوس لانگوس و گاستروکنمیوس مدیال تغییرات معنی داری مشاهده شد (05/0>P). هم چنین تغییر معنی داری در هم انقباضی عضلات اداکتور لانگوس با گلوتئوس مدیوس، تیبیالیس آنتریور با گاستروکنمیوس مدیال و لترال، گاستروکنمیوس مدیال با گاستروکنمیوس لترال به وجود آمد، به نحوی که هم انقباضی تمام عضلات به جز هم انقباضی گاستروکنمیوس مدیال با لترال کاهش یافت. بحث و نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان داد که نه تنها یک برنامه هشت هفته ای تمرینات پلایومتریکی همراه با بازخورد می تواند فعالیت الکترومایوگرافی عضلات هیپ و ساق را در افراد با والگوس داینامیک زانو بهبود بخشد بلکه چنین برنامه ای می تواند موجب بهبود در کینماتیک اندام تحتانی این افراد شود و از این طریق عوامل خطر قابل تعدیل آسیب ACL را کاهش دهد و از آسیب آن جلوگیری کند.

مقدمه نقش حیاتی ستون فقرات به عنوان محور اصلی بدن بسیار مهم است. اسکولیوز، یکی از شایع ترین دفورمیتی های ستون فقرات می باشد که با انحراف جانبی و چرخش مهره ای همراه است. در این چرخش، تنه مهره به سمت تحدب انحنا تمایل پیدا می کند. هدف از پژوهش حاضر آن است که اثر ده هفته تمرینات شروت را بر زاویه کاب، انعطاف پذیری، ظرفیت عملکردی و کیفیت زندگی نوجوانان دارای دفورمیتی اسکولیوز غیرساختاری را بررسی کند. روش تحقیق تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی است. طرح تحقیق از نوع طرح دو گروهی با پیش آزمون و پس آزمون در گروه های آزمایش و کنترل و اعمال متغیر در گروه آزمایش است. برای اندازه گیری زاویه کاب، انعطاف پذیری، ظرفیت عملکردی و کیفیت زندگی به ترتیب از ابزارهای عکس رادیوگرافی، جعبه انعطاف پذیری، آزمون میدانی 6MWTو پرسشنامه SRS-22 استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزارSPSS نسخه 23 استفاده شد. همچنین ازآزمون آماری تحلیل واریانس با اندازه های تکراری برای تحلیل داده ها استفاده شده است. سطح معناداری نیز 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها نتایج حاصل از تحقیق پس از ده هفته تمرینات شروت، تفاوت معناداری را در کاهش زاویه کاب، افزایش انعطاف پذیری، ظرفیت عملکردی وکیفیت زندگی در دو مرحله پیش آزمون و پس آزمون در بین گروه های پژوهش نشان داد.(P<0/05) نتیجه گیری بنابراین احتمالاً به نظر می رسد که با توجه به ماهیت تمرینات شروت و نتایج حاصل از آن می توان از این نوع تمرینات در اصلاح افراد دارای دفورمیتی اسکولیوز غیرساختاری استفاده نمود.

مقدمه: اسپرین جانبی مچ پا رایج ترین آسیب های ورزشی مربوط به ورزش است و این میزان بروز آسیب روبه افزایش است. اما اطلاعات اندکی در زمینه ریسک فاکتورهای این آسیب وجود دارد. بنابراین هدف پژوهش حاضر شناسایی ریسک فاکتورهای اسپرین جانبی مچ پا در ورزشکاران : مطالعه کوهورت آینده نگر، بود. مچ پا به عنوان آسیب پذیر ترین، قسمت بدن نسبت به سایر قسمت ها در ورزشکاران شناخته شده است. 45-38 درصد تمامی آسیب های مچ پا مربوط به اسپرین مچ پا می باشد. حدود یک ششم از زمان هایی که ورزشکار به دلیل آسیب از فعالیت کنار گذاشته می شود، مربوط به آسیب اسپرین مچ پا می باشد. شیوع بی ثباتی مزمن مچ پا پس از آسیب اولیه بسیار بالا است و سابقه حداقل یک بار کشیدگی خارجی مچ پا به عنوان مهم ترین عامل مستعد کننده مطرح است. به طوری که سابقه پیچ خوردگی مچ پا با احتمال پنج برابری آسیب مجدد همراه است. علاوه بر این بیش از 80 درصد بیماران با بی ثباتی مزمن مچ پا از بیماری استئو آرتریت رنج می برند که در برخی موارد نیاز به مداخله جراحی دارد. در ایالات متحده هر ساله 2/1 میلیون پزشک به درمان افراد با آسیب اسپرین مچ پا می پردازند که هزینه درمان این افراد معادل 8/3 بیلیون دلار در سال تخمین زده شده است. با توجه به این، تحقیقات بسیاری به پیش بینی ریسک فاکتورهای اسپرین مچ پا پرداخته اند اما اکثر این تحقیقات به مقایسه یک ریسک فاکتور پرداخته اند. از این رو خلاء تحقیقی که به صورت جامع ریسک فاکتور های آسیب اسپرین مچ پا را که به صورت آینده نگر بررسی کرده باشد همچنان وجود دارد.بنابراین، هدف پژوهش حاضر شناسایی ریسک فاکتورهای اسپرین جانبی مچ پا در ورزشکاران : مطالعه کوهورت آینده نگر، بود. روش تحقیق: آزمودنی های این تحقیق، 157 پسر ورزشکار از ورزشکاران باشگاهی شهر همدان و شهرستان های اطراف در رشته های فوتبال، والیبال، بسکتبال و هندبال بودند. در ابتدای فصل ابتدا آزمودنی ها فرم ثبت مشخصات فردی، اطلاعات پزشکی و پرسشنامه شاخص ناتوانی مچ پا و پا را تکمیل نمودند. سپس اندازه گیری های مربوط به فاکتورهای قدرت، تعادل، دامنه حرکتی، حس عمقی، توان انفجاری و استقامت عضلات ثبات دهنده مرکزی مورد اندازه گیری قرار گرفت. سپس تمامی ورزشکاران برای مدت دو فصل به بازی و تمرین پرداختند و به صورت هفتگی برای ثبت گزارش آسیب مورد بررسی قرار گرفتند. از رگرسیون

تاثیر چهارهفته پروتکل تمرینی با تاکید بر اصلاح حرکت بر عملکرد و ازمون های غربال گری حرکتی عملکردی دانشجویان دختر تربیت بدنی

مقدمه: لیگامان صلیبی قدامی (ACL) یکی از پر آسیب ترین لیگامان های زانو است که در ورزشکاران جوان 15تا 25 سال شیوع بیشتری دارد. درصد بیشتری از این آسیب ها غیر برخوردی و در ورزش های همراه با چرخش و فرود رخ می دهد. بیشتر جراحان ارتوپد˛ جراحی بازسازی را به ورزشکارانی که قصد بازگشت به ورزش دارند توصیه می کنند. این بازسازی با هدف بازگرداندن کینماتیک و پایداری زانوی آسیب دیده به منظور پیشگیری از تغییرات دژنراتیو آینده صورت می گیرد. الگوهای عصبی عضلانی تغییریافته عموما تا دوسال بعد از ACLR مشاهده می شوند و ممکن است نرخ بروز آسیب ثانویه ACL را بعد از ACLR توضیح دهند. ناحیه مرکزی تنه در حرکت های داینامیک پایه و بنیان حرکت قسمت های دیستال می باشد. شواهد نشان می دهد کاهش ثبات ناحیه مرکزی بدن می تواند زمینه را برای آسیب مهیا و مستعد سازد و تمرین مناسب می تواند باعث کاهش آسیب شود. هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرینات ثباتی عملکردی بر فاکتورهای منتخب نورومکانیکال در ورزشکاران بعد از بازسازی ACL بود. روش شناسی: 26 نفر ورزشکار مرد با سابقه جراحی ACL به صورت تصادفی در دو گروه تمرینی (13نفر) و کنترل (13نفر) قرار گرفتند. گروه تمرینی˛ تمرینات ثباتی عملکردی را به مدت هشت هفته انجام دادند و گروه کنترل نیز به زندگی روزانه خود پرداختند. تغییرات در ثبات پاسچر ˛ قدرت ایزومتریک در برخی عضلات اندام تحتانی˛ استقامت عضلانی عضلات ثبات دهنده مرکزی و میزان پیک زاویه فلکشن و ولگوس زانو در فرود تک پا بترتیب توسط: آزمون تعادلی Y˛ دینامومتر دستی دیجیتال،آزمون های مک گیل و دوربین دیجیتال مورد بررسی قرار گرفتند. داده های خام با استفاده از نرم افزار SPSS ورژن 24 و بهره گیری از آمار توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. ابتدا از مدل ترکیبی (زمان)2×(گروه)2 آزمون تحلیل واریانس اندازه های تکراری استفاده گردید تا اثر تعاملی زمان (دارای 2 سطح قبل و بعداز مداخله) بر گروه (دارای 2 سطح تمرینات ثباتی عملکردی و کنترل) در متغیرهای مورد مطالعه مشخص شود. سطح معنی داری در تحقیق حاضر برابر با % 95 و میزان آلفا کوچکتر یا مساوی با 05/0 در نظر گرفته شد. یافته ها: در گروه تمرین یافته ها به صورت معنی داری افزایش در ثبات پاسچر˛ قدرت عضلات اندام تحتانی˛ استقامت عضلات ثبات دهنده مرکزی و نیز پیک زاویه فلکشن زانو و همچنین کاه

مقدمه و هدف: والگوس داینامیک زانو حین کاهش شتاب و فرود در فعالیت های ورزشی عامل بسیاری از آسیب های حاد و مزمن زانو می باشد. هدف از انجام تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات پلایومتریک بر قدرت ران، راستای لگن و زانو زنان مبتلا به والگوس داینامیک زانو بود. روش تحقیق: در این کارآزمایی تصادفی کنترل شده 26 زن دارای والگوس داینامیک زانو به صورت تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل قرار گرفتند. قدرت ایزومتریک عضلات هیپ با استفاده از نیروسنج ثبت شد. زوایای والگوس زانو و دراپ لگن حین فرود تک با استفاده از روش ارزیابی دوبعدی حین اجرای فرود تک پا محاسبه شد. در طول دو ماه گروه کنترل تنها در فعالیت های روتین دانشگاه شرکت داشتند در صورتی که گروه تجربی در کنار تمرینات روتین، به مدت هشت هفته در تمرینات پلایومتریک شرکت کردند. از مدل ترکیبی تحلیل واریانس با اندازه های تکراری برای تحلیل داده ها استفاده شد (05/0 ≥P). یافته ها: پس از اجرای برنامه مداخله، قدرت عضلات هیپ (ابداکتورها، اکستنسورها و اکسترنال روتیتورها) در مقایسه با پیش آزمون بهبود یافت در صورتی که گروه کنترل بهبود معنی داری نداشتند. زاویه والگوس زانو با انجام تمرینات در مقایسه با گروه کنترل بهبود معنی داری داشت(05/0 ≥P). همچنین نتایج تحقیق تغییر معنی داری را در زاویه دراپ لگن قبل و بعد در شرکت در تمرینات در گروه های مورد مطالعه نشان نداد. نتیجه گیری: تمرینات پلایومتریک باعث تغییر کینماتیک اندام تحتانی، افزایش قدرت عضلات هیپ و عملکرد فانکشنال می شوند، از اینرو پیشنهاد می شود از این تمرینات در برنامه های پیشگیری از آسیب های ACL و PFPS استفاده شود.

مقدمه و هدف: جلوآمدگی سر یکی از اختلالات شایع پاسچرال می باشد که مرتبط با سبک زندگی امروزی می باشد. این اختلال ممکن است باعث ایجاد تغییراتی در کنترل حرکتی عضلات ناحیه گردن شود. اگرچه شواهد مبنی بر وجود ارتباط بین پوسچر سربه جلو و افزایش درد و مشکلات شانه وجود دارد، اما مطالعات کمی چگونگی این ارتباط را حین فعالیت های داینامیک بررسی کرده اند. هدف از پژوهش حاضر، بررسی میزان فعالیت الکترومایوگرافی عضلات منتخب تنه و گردن در افراد دارای عارضه سربه جلو و مقایسه آن با افراد سالم حین راه رفتن بود. روش شناسی: در این تحقیق 20 نفر پسر شامل (10 نفر دارای عارضه سربه جلو و 10 نفر دارای پوسچر سر نرمال) از بین دانش آموزان شهرستان همدان انتخاب شدند. در ابتدا به وسیله گونیامتر زاویه کرانیوورتبرال آزمودنی ها اندازه گیری شد. افرادی که زاویه کرانیوورتبرال آن ها در محدوده ی 5/1±7/42 اندازه گیری شد، در گروه سربه جلو قرار می گرفتند. سطح فعالیت الکترومایوگرافی عضلات استرنوکلایدوماستوئید، تراپزیوس فوقانی و تحتانی، دندانه ای قدامی و ارکتوراسپاین گردنی حین راه رفتن توسط دستگاه الکترومایوگرافی سطحی (16 کاناله بی سیم BTS FREE EMG300 ,BTS Bioengeeri,Italy) ثبت شد. برای نرمالایز کردن نتایج بدست آمده از الکترومیوگرافی از حداکثر انقباض ارادی ایزومتریک (MVC) استفاده شد. نسبت مشارکت هر عضله نیز از تقسیم فعالیت الکترومیوگرافی نرمال شده آن عضله بر مجموع فعالیت الکترومیوگرافی نرمال شده همه عضلات تحت پژوهش بدست آمد. یافته ها: جهت مقایسه میزان فعالیت الکترومیوگرافی هر یک از عضلات و همچنین مقایسه نسبت مشارکت هر عضله در دو گروه از آزمون آماری t مستقل استفاده گردید. تجزیه و تحلیل آماری افزایش معناداری در میزان فعالیت الکتریکی تراپزیوس فوقانی راست (035/0=p) در گروه سالم را نشان داد. همچنین با مقایسه نسبت مشارکت هریک از عضلات بین گروه سالم و دارای عارضه سربه جلو، افزایش معناداری در نسبت فعالیت الکتریکی عضله تراپزیوس فوقانی راست(026/0=p) در گروه سالم مشاهده شد. بحث و نتیجه گیری: فعالیت الکترومایوگرافی نرمال شده عضله تراپزیوس فوقانی راست حین راه رفتن درافراد سالم بالاتر از افراد دارای عارضه سربه جلو است. نتایج حاضر این تئوری که تغییرات پوسچر سر می تواند فعالیت عضلانی را حین فعالیت های داینامیک تغییر دهد، تأیید می