Mehrdad Anbarian

مقدمه: مطالعه سینرژی عضلانی روشی نوین جهت بررسی عملکرد سیستم کنترلی بدن انسان است. روشهای ریاضیاتی مختلفی جهت استخراج سینرژی عضلانی از دادههای الکترومایوگرافی بکار م یرود و این عامل میتواند باعث خروجیهای متفاوت در سینرژیهای عضلانی شود. همچنین خستگی عضلانی به عنوان متغیری تاثیر گذار بر ویژگیهای عصبی-عضلانی میتواند سینرژیها را تحت تاثیر قرار دهد. بنابر این هدف از این مطالعه بررسی سینرژیهای عضلانی قبل و بعد از خستگی عضلانی با استفاده از چهار روش مختلف استخراج سینرژی حین دویدن بود. روش: در این مطالعه نیمه تجربی، 12 دونده مرد شرکت کردند. فعالیت الکترومایوگرافی عضلات دوقلو، نعلی، درشت نی قدامی، راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، نیم وتری و دوسر رانی طی دویدن ثبت شد. از پروتکل خستگی دوازده مرحلهای با استفاده از دوچرخه ثابت جهت ایجاد خستگی عضلانی استفاده شد. جهت استخراج سینرژی عضلانی از روشهای الگوریتم تجزیه ماتری س نامنفی ، آنالیز قدر مطلق مولفه اصلی ، آنالیز مولف ههای مستقل و آنالیز عاملی استفاده شد. از روش آماری همبستگی پیرسون جهت میزان شباهت الگوهای استخراج شده و .)P<0/ از آنالیز واریانس با اندازه گیری تکراری برای مقایسه وزن نسبی عضلات استفاده شد ) 05 یافته ها: الگوهای سینرژی عضلانی با استفاده از روشهای مختلف استخراج قبل و بعد از خستگی عضلانی، شباهت کم تا بالا را نشان دادند. زمان فعال سازی سینرژی عضلانی و نقاط پیک سینرژیها در قبل و بعد از پروتکل خستگی متفاوت بود. وزن نسبی عضلات پهن داخلی، پهن خارجی و دوقلو قبل از خستگی و عضلات راست رانی، پهن داخلی و پهن خارجی بعد از خستگی با استفاده از روش های مختلف استخراج از داده های الکترومایوگرافی بدست آمد. VAF سینرژی عضلانی به شکل معنی داری متفاوت بود. تعداد چهار سینرژی عضلانی توسط روش نتیجه گیری: با توجه به نتایج این پژوهش، مشاهده شد روشهای مختلف در استخراج سینرژ ی عضلانی م یتواند در تعداد سینرژی استخراج شده، الگوی سینرژیها و وزن نسبی عضلات، زمان فعال شدن سینرژیها و پیک سینرژی قبل و بعد از خستگی عضلانی تاثی ر زیادی داشته باشد و در نتیجه باعث ایجاد تفسیر متفاوت در مطالعات شود.

چکیده

مقدمه: اسپرین مچ پا یکی از شایع ترین آسیب های اسکلتی عضلانی است و 25 درصد از کل آسیب های ورزشی را به خود اختصاص می دهد. اسپرین مچ پا اغلب با ایجاد ناپایداری مزمن مچ پا (CAI) همراه است. اکثر افرادی که دچار اسپرین مچ پا می شوند ممکن است در حین فعالیت های بدنی مانند راه رفتن و دویدن احساس بی ثباتی و آسیب های مکرر مچ پا را تجربه کنند. بسیاری از مطالعات بریس مچ پا را به عنوان وسیله ای برای جلوگیری از آسیب بیشتر و بهبود ثبات در ورزشکاران مبتلا به CAI پیشنهاد کرده اند، اما این امر به خوبی مستند نشده است. تناقضات موجود می تواند ناشی از استفاده از متغیرهای بیومکانیکی خطی و روشهای اساسی ارزیابی مانند آزمایش تعادل گردش ستاره باشد. به تازگی، علاقه کمی برای تعیین ثبات راه رفتن با استفاده از روشهای مبتنی بر تجزیه و تحلیل سری های زمانی غیر خطی مانند ثبات دینامیکی محلی وجود دارد. هدف از این مطالعه تعیین تأثیر سه بریس مچ پا مختلف با استفاده از توان حداکثر لیاپانوف بر ثبات پویایی موضعی افراد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا در حین دویدن بود. روش تحقیق: دوازده مرد مبتلا به بی ثباتی مزمن مچ پا به عنوان گروه آسیب دیده و 12 فرد فعال (گروه کنترل) که به طور منظم 3 جلسه در هفته و در هر جلسه به مدت 30-45 دقیقه با شدت متوسط تا شدید فعالیت سازماندهی شده بدنی داشتند در این مطالعه شرکت کردند. این مطالعه معیارهای خروج برای گروه کنترل داشتن هرگونه اختلال ارتوپدی یا عصبی بود. معیارهای ورود با دو پرسشنامه شامل: شناسایی بی ثباتی عملکرد مچ پا و فعالیت بدنی بین المللی تعیین شد. داده های کینماتیکی با استفاده از سیستم آنالیز حرکت 10 دوربین (Motion Analysis Corporation ، CA ، USA) و تردمیل با فورس پلیت (فرکانس نمونه برداری 200 هرتز) جمع آوری شد. گروه آسیب دیده 70 قدم تردمیل را با سرعت انتخابی خود اجرا کردند. برای محاسبه λ ، سری های زمانی به دست آمده از داده های کینماتیکی تا 100 نقطه داده (7000 نقطه داده برای 70 مرحله) نرمال سازی شدند. سپس از این سری های زمانی برای بازسازی فضای فاز به منظور محاسبه λ استفاده شد. درنهایت ، λ به عنوان دو متغیر، یعنی نماینده کوتاه مدت لیاپانوف (λS) و بلندمدت لیاپانوف (λL) محاسبه شد که نحوه واکنش مداوم سیستم به اختلالات بسیار کوچک را اندازه گیری می کند. نرمال بودن داده ها با استفاد

اهمیت پوسچر پا بر بیومکانیک حرکات عملکردی مختلف از جمله حرکات پایه ای و بسیاری از مهارت های ورزشی مورد قبول همگان است. هدف از انجام پژوهش حاضر بررسی اثر فوری توکفشی با وج های مختلف بر میزان سطح راحتی، متغیرهای میوالکتریکی عضلات منتخب ناحیۀ تنه و مرکز فشار حین برداشتن بار بود. تعداد 30 نفر از دانشجویان سالم مرد در دسترس به صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت نمودند. آزمودنی ها آزمون برداشتن بار (10 درصد وزن بدن) را 6 مرتبۀ موفق در 9 وضعیت توکفشی بدون وج، وج پشت، جلو، داخل، خارج، پشت-داخل، پشت-خارج، جلو-داخل و جلو-خارج انجام دادند. حین برداشتن بار، فعالیت الکتریکی عضلات منتخب ناحیۀ تنه (شامل عضلات راست شکمی، مورب داخلی و خارجی شکم، پشتی بزرگ، بخش پشتی و کمری راست کنندۀ ستون فقرات، چند سر و مربع کمری)، تغییرات مرکز فشار و سطح راحتی به ترتیب با استفاده از دستگاه الکترومیوگرافی (فرکانس نمونه برداری 1000 هرتز)، دستگاه فوت اسکن (فرکانس نمونه برداری 100 هرتز) و پرسشنامۀ سطح راحتی (مخصوص توکفشی) اندازه گیری شد. از آزمون آماری تجزیه-وتحلیل واریانس با اندازه های تکراری و آزمون تعقیبی حداقل اختلاف معنادار برای شناسایی وضعیت های وج گذاری توکفشی متفاوت با یکدیگر استفاده شد. نتایج آزمون ضریب پایایی درون کلاسی نشان داد که تمامی متغیرهای میوالکتریکی عضلات منتخب ناحیۀ تنه، شاخص-های مرکز فشار و میزان سطح راحتی حین برداشتن بار دارای پایایی بالایی می باشند. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که حین برداشتن بار، سطح راحتی در وضعیت وج جلو-خارج توکفشی به طور معناداری کمتر از وضعیت های بدون وج، وج جلو، وج داخل و وج خارج بود (05/0>P). همچنین، تفاوت معناداری در میانگین و حداکثر فعالیت نرمالیزه شده، زمان رسیدن به حداکثر فعالیت و فرکانس میانۀ عضلات منتخب ناحیۀ تنه در برخی بین بعضی وضعیت های وج گذاری توکفشی با یکدیگر مشاهده شد (05/0>P). تفاوت معناداری نیز در میزان هم انقباضی عضلات راست شکمی و مورب خارجی شکم با عضلات بازکنندۀ پشتی، بازکنندۀ کمری و چند سر بین بعضی وضعیت های وج گذاری توکفشی با یکدیگر وجود داشت (05/0>P). به علاوه، کاهش معناداری در مقدار هم انقباضی کل عضلات خم کننده/ بازکننده ناحیۀ تنه در وضعیت وج جلو-داخل نسبت به وج جلو-خارج و همچنین افزایش معنادار در مقدار هم انقباضی کل عضلات ناحیۀ تنه در وضعی

چکیده: مقدمه: بررسی سینرژی عضلات بدن به عنوان بهینه ترین روش به کارگیری عضله ها، شدت فعالیت هر عضله و ارتباط و هماهنگی این فعالیت ها می تواند درک صحیحی از عملکرد سینرژی سیستم عصبی – عضلانی در اختیار ما قرار بدهد. سینرژی عضلانی باعث بهبود کیفیت در اجرای حرکات و مهارت ها و همچنین جلوگیری از آسیب دیدگی های اسکلتی و عضلانی می شود. خستگی عضلانی یکی از فاکتورهایی است که باعث اختلال در بیومکانیک دویدن انسان شده و عملکرد سیستم های کنترلی بدن را دچار تغییر می کند؛ بنابراین هدف این پژوهش بررسی تأثیر خستگی بر سینرژی عضلات منتخب اندام تحتانی حین دویدن با روش الگوریتم تجزیه نامنفی ماتریسی بود. مواد و روش ها: 16 دونده مرد مبتدی در این مطالعه شرکت کردند. فعالیت EMG سطحی عضلات راست رانی، پهن خارجی، پهن داخلی، دوسر رانی، نیم وتری، دوقلوی داخلی، نعلی و درشت نئی قدامی آزمودنی ها قبل و بعد از پروتکل خستگی بر روی تردمیل با سرعت 6 کیلومتر بر ساعت ثبت گردید. بعد از پردازش داده ها با استفاده از نرم افزار متلب، الگوی سینرژی و وزن نسبی عضلات با استفاده از روش الگوریتم تجزیه نامنفی ماتریسی محاسبه گردید، جهت به دست آوردن تعداد سینرژی های لازم طی دویدن از روش VAF استفاده شد و الگوی فعالیت عضلات و الگوی هم انقباضی عضلات نیز با روش وینتر و یاک محاسبه شد. برای مقایسه الگوی فعالیت عضلات و همچنین الگوی نسبت هم انقباضی قبل و بعد از خستگی عضلانی طی دویدن از آزمون تی وابسته استفاده شد. جهت بررسی الگوی سینرژی های عضلانی و وزن نسبی هر عضله در هر سینرژی قبل و بعد از خستگی از روش آماری همبستگی پیرسون استفاده شد. سطح معنی داری P<0/05 در نظر گرفته شد. یافته ها: با استفاده از روش VAF پنج سینرژی عضلانی از داده های EMG طی دویدن استخراج شد. الگوی سینرژی اول (r=0/95) و دوم (r=0/84) قبل و بعد از خستگی عضلانی همبستگی بالایی نشان داد ولی سینرژی سوم ( r=0/55)، چهارم ( r=0/27) و پنجم ( r=0/48) همبستگی متوسط به پایین را نشان دادند. بعد از خستگی عضلانی فعالیت عضلات راست رانی ( P=0.001)، پهن داخلی ( P=0.004)، پهن خارجی ( P=0.001)، ، نیم وتری ( P=0.001)، دوقلوی داخلی ( P=0.001)، نعلی (P=0.001) و درشت نئی قدامی ( P=0.029) کاهش معنی دار و برای عضله دو سر رانی ( P=0.003) افزایش معنی داری پیدا کرد. بعد از خستگی عضلانی الگوی ه

هدف: بررسی اثرات پروتکل تمرینی گیت به عقب بر برخی پارامترهای کینتیکی و کینماتیکی راه رفتن در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو. روش بررسی: این تحقیق از نوع نیمه تجربی و آزمایشگاهی بوده که با یک طرح پیش آزمون – پس آزمون در دو گروه کنترل (سالم و استئوآرتریت داخلی زانو) و یک گروه تجربی ( افراد دارای استئوآرتریت داخلی زانو) با دامنه سنی 54تا62 مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت. آزمودنی ها 15 نفر مرد سالم و 30 نفر مرد بیمار مبتلا به استئوآرتریت داخلی زانو بودند که بر اساس میزان شدت و درد به 2 گروه تجربی و کنترل بیمار تقسیم شدند. گروه تجربی به مدت شش هفته پروتکل تمرینی گیت به عقب را انجام دادند. برای اندازه گیری شدت ناتوانی از پرسشنامهWOMAC، برای تعیین شدت درد از Analogue Visual Scale و برای تعیین شدت استئوآرتریت از عکس رادیوگرافی، طبقه بندی کلگرن- لورنس و میزان زاویه تیبیوفمورال استفاده گردید. سایر متغیرهای وابسته تحقیق عبارتند بودند از: الف) متغیرهای کینماتیکی (پارامترهای فضایی-زمانی-مکانی، دامنه های حرکتی مفاصل لگن، زانو و مچ پا در خلال راه رفتن). ب) متغیرهای کینتیکی (نیروهای عکس العمل، حداکثر گشتاور اداکشنی زانو در مرحله استانس و ایمپالس زاویه ایی "سطح زیر منحنی" گشتاور اداکشنی زانو). حرکت راه رفتن به جلو با استفاده از دو صفحه نیروی Kistler و 4 دوربین پرسرعت Vicon با فرکانس 130 هرتز ثبت و هم زمان اطلاعات کینماتیکی، کینتیکی جمع آوری گردید. نرم افزارهای مورد استفاده برای حصول داده های کینماتیکی و کینتیکی در این تحقیق Vicon Nexus 1.8.5 ، Polygon 4.1.2 و Visual3D v5 بودند. پس از جمع آوری داده ها از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه جهت بررسی اختلاف ها استفاده گردید(05/0p<) .

مطالعات پیشین نشان داده اند که دوندگان با ساختارهای متفاوت پا، آسیب های متفاوتی را تجربه می کنند. خستگی یکی از شرایطی است که ریسک ابتلا به آسیب را افزایش می دهد. اثر خستگی روی ساختارهای متفاوت پا ناشناخته است. هدف از این مطالعه بررسی اثر خستگی ناشی از دویدن و ساختار کف پا بر ریسک فاکتورهای آسیب اندام تحتانی در دوندگان مبتدی بود. مواد و روش ها: تعداد 60 نفر مرد و زن با ساختارهای پای صاف، گود و نرمال در این مطالعه شرکت کردند. آزمودنی ها قبل و پس از اجرای پروتکل خستگی در مسیر 14 متری مورد مطالعه 6 بار با سرعت 3/3 متر بر ثانیه دویدند. پس از انجام پیش آزمون، پروتکل خستگی انجام شد و پس از انجام پروتکل خستگی، پس آزمون عینا مانند پیش آزمون اجرا شد. حداکثر فشار کف پایی، حداکثر نیروی کف پایی، ایمپالس، نسبت نیروی داخلی-خارجی و درصد زمانی هر یک از فازهای استانس با استفاده از دستگاه فوت اسکن اندازه گیری شد. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات درشت نئی قدامی، دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، نعلی، پهن خارجی و دوسررانی ثبت گردید. شاخص هم انقباضی و مدت زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات محاسبه گردید. یافته ها: نتایج این مطالعه نشان داد که سه گروه در پارامترهای مورد بررسی عملکرد متفاوتی داشتند. پس از خستگی در گروه نرمال بارگیری پا به سمت سر متاتارسال ها منتقل شد، نسبت نیروی داخلی-خارجی در فاز پوش آف جلوی پا خارجی تر شد، درصد زمانی فاز تماس اولیه و فاز تماس جلوی پا کاهش و این مقدار در فاز پوش آف جلوی پا افزایش پیدا کرد، شاخص هم انقباضی در فازهای مختلف دویدن کاهش پیدا کرده و زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضلات دوقلوی داخلی، دوقلوی خارجی، پهن خارجی و دوسر رانی تغییر کرد. در گروه پای صاف انتقال بارگیری پا به سمت جلو و داخل پا انتقال پیدا کرد، نسبت نیروی داخلی-خارجی در فازهای صاف شدن جلوی پا و پوش آف جلوی پا به سمت داخل متمایل شد، درصد زمانی فاز تماس اولیه و فاز تماس جلوی پا کاهش و این مقدار در فاز پوش آف جلوی پا افزایش پیدا کرد، شاخص هم انقباضی در فاز جذب کاهش پیدا کرده و زمان رسیدن به حداکثر فعالیت عضله دوقلوی داخلی تغییر کرد. در گروه پای گود بارگیری پا به سمت لبه خارجی پا منتقل شد، نسبت نیروی داخلی-خارجی در فازهای تماس اولیه و پوش آف جلوی پا به سمت خارج متمایل شد، درصد زمانی فاز تماس اولیه و فاز تماس

زمینه و هدف: سندروم درد پاتلوفمورال بطور انتخابی، میتواند در درمان موثر این سندروم مفید واقع گردد. لذا هدف پژوهش حاضر، مقایسه تاثیر تقویت (VMO) اوبلیک بر موقعیت قرارگیری پاتلا و ،(CO) نسبت به گروه کنترل (GS) و تقویت عمومی کوادریسپس (SIS) VMO ایزوکینتیک انتخابی عضله بود. PFPS ویژگیهای سونوگرافیک و الکترومایوگرافیک عضلات وستوس در مبتلایان به در ،SIS 45 بیمار انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه برابر تقسیم شدند. گروه ،PFPS روششناسی: از جامعه آماری زنان مبتلا به تمرینات اکستنشن ایزوکینتیک زانو با حداکثر چرخش خارجی تیبیا تحت سرعت بالا و در قوس حرکتی 30 درجه انتهایی اکستنشن، در تمرینات تقویت عمومی کوادریسپس، هرکدام به مدت 8 هفته، شرکت نمودند. قبل وپس از مداخلات، راستای پاتلا، ،GS و گروه EMG ویژگیهای سونوگرافیک و الکترومایوگرافیک عضلات وستوس و سطح درد بترتیب بوسیله دستگاههای رادیولوژی، اولتراسوند و یکراهه و با اندازهگیری مکرر و آزمون بونفرونی در ANOVA اندازهگیری شدند. دادههای حاصله، بوسیله VAS 8 - کاناله و مقیاس آنالیز گردید. P≤0/ سطح معنیداری 05 در مقایسه با دوگروه دیگر، ،SIS در گروه .(P≥0/ نتایج: اختلاف معنیداری در هیچیک از متغیرها، قبل از مداخله مشاهده نشد( 05 زاویه تیلت و ،VMO بطور معنیداری افزایش و تاخیر زمانی شروع فعالیت VMO زاویه تار و سطح مقطع ،VMO/VL نسبت فعالیت و VMO افزایش معنیداری در تاخیر زمانی شروع فعالیت ،GS شیفت خارجی پاتلا و میزان درد، بطور معنیداری کاهش یافت. در گروه مشاهده شد. ،CO کاهش معنیداری در میزان درد پاتلوفمورال درقیاس با گروه اتیولوژی ،SIS بحث و بررسی: یافتههای پژوهش حاضر حاکی از بهبود سطح درد پاتلوفمورال با هردو نوع تمرین بود، اگرچه در گروه و ایمبالانس عضلات وستوس داخلی و خارجی بهبود یافت اما در گروه VMO شامل بدراستایی خارجی پاتلا، آتروفی PFPS بیماری همچنان پابرجا ماند. بر همین اساس، استفاده از تمرینات ایزوکینتیک زانو با حداکثر چرخش خارجی تیبیا و در PFPS اتیولوژی ،GS پیشنهاد میگردد. بعلاوه، تقویت عمومی کوادریسپس علیرغم بهبود ،PFPS قوس حرکتی 30 درجه ترمینال اکستنشن، برای بیماران درد، به دلیل تشدید ایمبالانس عضلانی و حفظ اتیولوژی بیماری، توصیه نمیشود. واژههای

چکیده

تعداد زیادی از تحقیقات انجام شده در زمینه کنترل تعادل، مربوط به ارزیابی و مقایسه تعادل گروهها و ارائه برنامه های درمانی مناسب جهت بهبود اختلالات تعادلی می باشد. با این وجود محققان فعال در این حیطه با یک سوال و نیاز اساسی مواجه هستند که عبارتست از معیاری مناسب برای ارزیابی و اندازه گیری تعادل. به دلیل پذیرش مدل تک مفصله آونگ معکوس از سوی محققین، در اکثر تحقیقات از متغیر مرکز فشارپا برای ارزیابی تعادل استفاده می شود. با این حال برخی از محققان معتقدند متغیر مذکور معیاری مناسب برای ارزیابی تعادل نمی باشد. به دلیل اینکه تحقیقات دهه اخیر نشان داده اند علاوه بر مفصل مچ پا دیگر مفاصل بدن حین کنترل تعادل عملکرد فعال و مؤثر دارند و متغیر مرکز فشارپا اطلاعاتی در رابطه با عملکرد مفاصل در اختیار محقق قرار نمی دهد. از سوی دیگر متغیر مرکز فشارپا و مرکز جرم بدن دو سیگنال مجزا اما تا حدودی مرتبط با هم هستند و اینکه برخی از محققان مرکز فشارپا را معادل مرکز جرم بدن در نظر می گیرند اشتباه است. از این رو جهت رفع ابهام موجود تحقیق بنیادی حاضر با هدف کلی بررسی دینامیک مفاصل جهت ارائه شاخصی مناسب برای ارزیابی تعادل در وضعیت ایستاده با تاکید بر پای برتر و غیربرتر آزمودنی ها انجام گرفت. آزمودنی ها: افراد شرکت کننده در تحقیق حاضر 11 زن با دامنه سنی 34 تا 24 سال و میانگین قد و وزن 1/6 ± 5/61 و 4/4 ± 169 بودند. آزمودنی ها سالم و فاقد هرگونه ناهنجاری اسلکتی و عصبی-عضلانی بودند. ابزار و روش: اطلاعات مربوط به متغیرهای تحقیق با استفاده از سیستم آنالیز حرکت، صفحه نیرو، نرم افزار V3D و نرم افزار متلب جمع آوری و محاسبه شدند. تخمین مرکز جرم بدن به روش کینماتیک صورت گرفت. برای تعیین پای برتر آزمودنی ها از دو آزمون ضربه زدن با پا و گام برداشتن به سمت جلو استفاده شد. نحوه توزیع وزن بر روی پاها در طول مدت زمان اجرای آزمون، براساس مدت زمانی که مرکز فشارپا متمایل به سمت هر یک از پاها بود مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج: آزمون t همبسته نشان داد میزان توزیع وزن بر روی پای برتر به طور معنی داری بیشتر از پای غیربرتر می باشد (001/0 >P). بررسی رابطه متغیرهای کینماتیکی و کینتیکی مفاصل با جابجایی مرکز جرم بدن نشان داد میزان همبستگی جابجایی خطی مرکز جرم بدن و جابجایی زاویه ای مفصل مچ پا به طور معنی داری بیشتر از دیگر م

مولتیپل اسکلروزیس رایج ترین اختلال مزمن التهابی سیستم عصبی مرکزی در بزرگسالان جوان است. این بیماری باعث طیف وسیعی ازعلائم می شود که بستگی به محل و خصوصیات پاتولوژی سیستم عصبی مرکزی دارد. بنابراین درمان های ورزشی بایستی طوری طراحی شوند که این علائم را با توجه به علائم طراحی شود درمان دارویی و غیر دارویی به عنوان استراتژی های مکمل برای کاهش علائم موجود و برای جلوگیری از بیماری های ثانویه تجویز می گردد. به ویژه درمان های فیزیکی مانند فیزیوتراپی و ورزش را می توان بر اساس نیاز فرد به این افراد سفارش نمود که دارای پتانسیلی برای بهبود در نتایج فردی آنها است. با این حال، کیفیت بالا در داده های سیستماتیک در مورد درمان های فیزیکی در بیماری ام اس نادر است. هدف از اجرای این تحقیق بررسی اثر ترکیبی مهارت شنا با ورزش در آب بر تعادل ایستا و الگوی راه رفتن زنان مبتلا به مولتیپل اسکلروزی با علائم آتاکسی مخچه ایی و اسپاستیک بود. روش بررسی: 12 فرد سالم و 21 فرد مبتلا به ام اس (با علائم آتاکسی و اسپاستیک) بطور داوطلبانه در این مطالعه شرکت نمودند. پارامترهای تعادل ایستا در وضعیت ایستاده با چشمان باز و بسته از طریق صفحه نیروی کیستلر بررسی شد. مقیاس Ashworth، Brief Ataxia rating scale و Expanded disability status scale به ترتیب برای ارزیابی میزان اسپاستیسیتی، آتاکسی و ناتوانی استفاده شد. بیماران در یک برنامه ورزشی (سه جلسه در هفته به مدت دو ماه) شرکت نمودند. تمام ارزیابی ها در بعد از تمرین تکرار شد. از آزمون های آماری تی زوجی و ANOVAs (repeated measure) برای بررسی اثر تمرینات ورزشی بر پارامترهای تعادلی استفاده شد. یافته ها: طول مسیر نوسان مرکز فشار در جهت قدامی ـ خلفی قبل از ورزشmm75/575±5/1415، mm38/817±4/1216 و mm27/540±3/1662 در مقایسه با mm51/435±7/1119، mm31/256±53/655 و mm67/369±6/1169 در بعد از ورزش به ترتیب در گروه_های آتاکسی، اسپاستیک و آتاکسی ـ اسپاستیک مشاهده شد(04/0=P) همچنین تفاوت معنادار در پارامترهای دیگر تعادل ایستا در بعد از ورزش بدست آمد(05/0>P). در متغیرهای فوق بین گروه کنترل و گروه اسپاستیک تفاوت معناداری بدست نیامد(05/0P). نتیجه گیری: بطور کلی تمرینات ورزش در آب در ترکیب با مهارت شن

هدف از مطالعه حاضر بررسی و مقایسه فعالیت الکترومیوگرافی منتخبی از عضلات کمربند شانه ای و ریتم اسکاپولوهومرال بازیکنان هندبال، تنیس، شناگران و افراد غیر ورزشکار طی الویشن بازو در سطح اسکاپشن در شانه ی برتر و غیر برتر در شرایط اعمال و بدون اعمال بار خارجی بود. تعداد 30 نفر ورزشکار مرد شاغل در لیگ های اصلی کشور (10 نفر شناگر، 10 نفر بازیکن هندبال، 10 نفر بازیکن تنیس) و 10 نفر غیر ورزشکار به صورت داوطلبانه در این تحقیق شرکت کردند. فعالیت الکترومیوگرافی عضلات شانه (دلتوئید میانی و قدامی، ذوزنقه فوقانی، میانی و تحتانی، تحت خاری، پشتی بزرگ و دندانه ای قدامی) در پارامترهای الگوی فراخوانی، سطح فعالیت و نسبت هم انقباضی طی ابداکشن بازو (در زوایای 45- 0 درجه به مدت 1 ثانیه، 90-0 درجه به مدت 2 ثانیه، 135-0 درجه به مدت 3 ثانیه،160 -0 درجه به مدت 4 ثانیه) و نگه داری آن (در زوایای 45، 90، 135 درجه به مدت 3 ثانیه) در سطح اسکاپشن درون و بین این گروه ها مورد مقایسه قرار گرفت. همچنین ریتم اسکاپولوهومرال در دامنه های مختلف ابداکشن بازو در سطح اسکاپشن با استفاده از اندازه گیری های انجام شده با اینکلینومتر و تکنیک عکس گرفتن در شانه ی برتر و غیر برتر با و بدون اعمال بار خارجی درون و بین این گروه ها بررسی و مقایسه گردید. نتایج مطالعه نشان داد که بار خارجی تأثیر معنی داری بر الگوی فراخوانی عضلات مجموعه شانه طی ابداکشن بازو در سطح اسکاپشن دارد اما الگوی فراخوانی عضلات در شانه ی برتر و غیر برتر طی ابداکشن بازو در سطح اسکاپشن مشابه بود. همچنین تفاوت معنی داری در الگوی فراخوانی عضلات طی ابداکشن بازو در سطح اسکاپشن بین گروه های مختلف تحقیق مشاهده نشد (05/0 p<). از طرف دیگر نتایج نشان داد که بار خارجی، برتر یا غیر برتر بودن دست و زاویه ابداکشن بر سطح فعالیت و نسبت هم انقباضی عضلات مجموعه شانه در طی ابداکشن بازو (ابداکشن دینامیک) و نگه داری آن (ابداکشن ایستا) در سطح اسکاپشن تأثیرگذار است و تفاوت معنی داری در سطح فعالیت و نسبت هم انقباضی عضلات مجموعه شانه طی ابداکشن بازو و نگه داری آن در سطح اسکاپشن بین گروه های مختلف تحقیق وجود دارد (05/0 p<). طی ابداکشن بازو در سطح اسکاپشن ریتم اسکاپولوهومرال شانه ی برتر مقدار کمتری از شانه ی غیر برتر داشت و بازیکنان هندبال در مقایسه با افراد غیر ورزشکار ریتم اسکا

پوکی استخوان یک اختلال اسکلتی است که درآن قدرت مکانیکی استخوان کاهش یافته و منجر به شکستگی استخوان می شود، لذا توجه به روش هایی برای حفظ استحکام استخوان و مهار پوکی استخوان مهم تلقی می شود. هدف از این تحقیق، تعیین تاثیر ویبراسیون کل بدن با فرکانس و دامنه ی متفاوت بر مقاومت مکانیکی، تراکم یون کلسیم و هیستومورفومتری استخوان ران و درشت نی در رت اوراکتومی بود. تعداد 41 سر رت اوراکتومی پس از گذشت سه ماه بطور تصادفی به 5 گروه تقسیم شدند: گروه فرکانس بالا، دامنه بالا(9 (n=، گروه فرکانس بالا، دامنه پایین(9 (n=،گروه فرکانس پایین، دامنه بالا(9 (n= ،گروه فرکانس بالا، دامنه بالا(9 (n= و گروه Sham (5(n= . 6 سر رت سالم بدون جراحی اوراکتومی نیز در گروه کنترل جای گرفتند. گروه های تمرینی 3 بار در هفته بمدت 8 هفته روی دستگاه ویبره با زمان پیشرونده قرار گرفتند به این شکل که هفته اول با زمان 3 تناوب 2 دقیقه و 1 دقیقه استراحت بین هر تناوب شروع شده و در هفته هشتم به 7 تناوب 5 دقیقه ای با 1 دقیقه استراحت خاتمه یافت. گروه Sham با همین پروتکل روی دستگاه خاموش قرار گرفتند در پایان هفته هشتم، حیوانات توسط دی اتیل اتر بیهوش و کشته شدند و استخوان ران و درشت نی رت ها جدا شد. استخوان ران و درشت نی راست برای انجام تست مقاومت خمشی سه نقطه به آزمایشگاه بیومکانیک منتقل شد. از شاخص های استرس، سفتی، انرژی جذب شده و جابجایی استخوان بعنوان ملاک سنجش مقاومت خمشی استخوان استفاده شد. تراکم یون کلسیم در استخوان درشت نی چپ بوسیله ی اسپکتروفتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت. استخوان ران چپ برای بررسی هیستومورفومتری، تهیه لام به روش متداول اماده و با هماتوکسلین و آئوزین رنگ آمیزی شد. یافته ها نشان داد هشت هفته تمرینات ویبراسیون توانست تاثیر معنی داری بر مقاومت مکانیکی استخوان داشته باشد و پارامتر های بیومکانیکی استخوان در رت اوراکتومی را به سطح استخوان سالم برساند. در بین گروه های تمرینی، گروه فرکانس بالا دامنه پایین افزایش بیشتری در مقاومت مکانیکی استخوان نسبت به گروه های دیگر تمرینی نشان داده است. در گروه های تمرینی استخوان درشت نی بهتر به تمرینات WBV جواب داده است و تفاوت معنی داری با گروه شم دارند. تمرینات WBV روی تراکم یون کلسیم در گروه های تمرینی و گروه کنترل بیشتر و در گروه شم کمتر از بقیه گروه ها بود هر چند