Farzad Nazem

P.H.D dissertations

1. اثر مداخله برنامه تمرينات ورزشي تناوبي زيربيشينه بر پروفايل تغييرپذيري ضربان قلب (HRV)، عوامل منتخب اكوكارديوگرافي استراحتي و ارايه مدل رگرسيون پيش بين باليني در پسران مبتلا به ديابت نوع يك
   حسين ساكي 2023
   مقدمه و هدف: ديابت نوع 1 (T1D) به دليل تخريب سلول هاي بتاي پانكراس و كمبود سنتز انسولين، يكي از چالش هاي حيطه پزشكي و اجتماعي جامعه ما به شمار مي آيد. شيوع T1D درسراسر جهان رو به افزايش است و از طرفي فعاليت ورزشي تاثير آشكار بر شاخص گلايسميك و بهبود سلامت دستگاه قلب و عروق دارد. هدف اين پژوهش بررسي مداخله تمرينات هوازي تناوبي زيربيشينه بر شاخص تغييرپذيري ضربان قلب (HRV)، فاكتورهاي اكوكارديوگرافي استراحت (ECHO) و بيوماركرهاي پلاسمايي پسران مبتلا به T1D است. مواد و روش ها: 24 پسر مبتلا به T1D و 12 پسر سالم دردامنه سني 18-12 سال به سه گروه 12 نفري: سالم كنترل، ديابتي كنترل و ديابتي ورزش كرده تفكيك شدند. ابتدا شاخص HRV در مدت 24 ساعت، متغيرهاي منتخب ECHO استراحت، عوامل آنتروپومتريك و ظرفيت هوازي (vo2peak)، پارامترهاي منتخب بيوشيميايي آزمودني ها به روش استاندارد اندازه گيري شدند. سپس گروه ديابتي مداخله، برنامه ورزش هوازي 12 هفته را سه جلسه در هفته و هر جلسه 40 تا 65 دقيقه بهروش متناوب با شدت 50 تا 75 درصد حداكثر ضربان قلب ذخيره انجام دادند. درمرحله ريكاوري متغيرهاي وابسته دوباره اندازه گيري شدند. از آزمون تحليل واريانس با اندازه گيري هاي مكرر يك طرفه (ANCOVA) براي بررسي تفاوت هاي احتمالي ميانگين پارامترهاي وابسته و از آزمون تعقيبي بونفروني نيز براي مقايسه هاي بين گروهي و نيز از روش رگرسيون خطي براي بررسي ارتباط آماري ميان شاخصHRV و عوامل اكوكارديوگرافي استراحت استفاده شد. نتايج: پس از اعمال برنامه مداخله ورزشي، متغيرهاي منتخب HRVشامل پارامترهاي زمان محور و فركانس محور (SDNN, HF, LF, RMSSD LF,/HF VLF,) و عوامل ECHO استراحتي ( LVIDs , LVIDd, LA ,EF , FS) ، درگروه مداخله ورزش اختلاف معنادار با دو گروه ديابتي غيرفعال و سالم كنترل داشت (P<0/05). از سويي، يافته ها ازكاهش بارز سطوح شاخص هاي گلايسميك و مقدار مصرفي انسولين تنداثر پس از مداخله ورزش حكايت داشت (P<0/05). همچنين افزايشي در سطوح پلاسمايي نوراپي نفرين (NEP)، HDL-c و vo2peak گروه مداخله نسبت به گروه هاي سالم و ديابتي كنترل مشاهده شد (P<0/05). اين تفاوت در سطوح پلاسمايي اپي نفرين (EP) LDL-c, TC, TG, اين گروه معنادار نبود (P> 0/05). پس از مداخله برنامه ورزش، درمدل پيش بين رگرسيون خطي ، اعتبار بالايي در شاخصHRV در براورد م
   Thesis summary
   
   
2. مداخله برنامه ورزش هوازي و عصاره كوركومين بر سطح آنزيم هاي پيش ساز منتخب بتا آميلوئيد در شرايط ايسكمي-ريپرفيوژن ميوكارد رت هاي نر ويستار
   زهرا سايوند 2021
   عامل برجسته پاتولوژيك در بروز بيماري هاي قلبي (IR) مقدمه: آسيبهاي بافت ميوكارد ناشي از ايسكمي-رپرفيوژن گزارش شده است. مكانيزمهاي مولكولي پايه آنتي آميلوئيدوژنيك در بطن چپ ميوكارد (HF) و نارسايي قلبي (CVD) عروقي انفاركته ناشي از تاثيرتمرين هوازي و مكمل كوركومين ناشناخته است. بنابراين در اين مطالعه تاثير مداخله برنامه ورزش هوازي و عصاره كوركومين بر سطح آنزيم هاي پيش ساز منتخب بتا آميلوئيد در شرايط ايسكمي-ريپرفيوژن ميوكارد رت هاي نر ويستار بررسي شد. :2 (SED-CON ،n= مواد وروش ها: 50 سر موش صحرايي نر ويستار به طور تصادفي در 5 گروه 1: كنترل كمتحرك ( 10 و 5: گروه (CU-IR ،n= 4: مصرف كننده عصاره كوركومين ( 10 (n=10 , EX-IR) 3: گروه تمريني (SED-IR، n= شم كمتحرك ( 10 به مدت ده هفته EX-CU-IR و EX-IR تقسيم بندي شدند. گروه ( EX-CU-IR ،n= تمريني همراه با مصرف عصاره كوركومين ( 10 %60 ، تمرين ورزشي -%35 VO2max پياپي ، هر هفته 5 نوبت متوالي با سرعت 12 تا 24 متر در دقيقه معادل با دامنه شدت كار وزن بدنشان mg/kg روزانه 50 ، EX-CU-IR و CU-IR دويدن بر روي تريد ميل را انجام دادند. رتهاي نرويستار در گروه هاي عصاره كوركومين را به صورت محلول در روغن زيتون با گاواژ دريافت كردند. 24 ساعت پس از آخرين وهله از برنامه تمرين هوازي يا مصرف كوركومين، ابتدا رت ها با تزريق درون صفاقي كتامين زايلازين بيهوش شدند و سپس ناحيه قفسه سينه آنها تراشيده و انتوبه 1/5 متصل و ناحيه دنده اي چهارم در سمت cc/ kg شدند. آنگاه به ونتيلاتور با تواترتنفسي 60 تا 70 تنفس دردقيقه وحجم جاري به مدت 30 دقيقه توسط نخ بخيه دچار ايسكمي (LAD) چپ آنها توراكتومي شد و رت ها با بستن شريان كرونري قدامي نزولي چپ عمل جراحي شم اجرا SED-CON شدند. پس از آن روند ريپرفيوژن بافت ميوكارد با كشيدن و رها كردن نخ بخيه انجام شد. در گروه انجام نگرفت. پس از گذشت 5 روز از ريپرفيوژن LAD شد ، يعني حيوان، تنها تحت عمل توراكتومي بوده و هيچگونه بسته شدن و PS2 ،PS1 ،BACE1 ،APP -80 نگهداري و فريز شد. سطح بيان ژن ˚C رت ها بيهوش و بافت قلب حيوان جدا شد و در دماي انجام شد. آناليز آماري داده TTC و اندازه ناحيه انفاركتوس به روش رنگ آميزي با RT-PCR در بطن چپ رت ها به روش NEP هاي حاصل با استفاده از آزمون آناليز واريانس يك طرفه صورت گرفت. نسبت به EX-IR و EX-CU-IR ، CU
   Thesis summary
   
   
3. مداخله تمرين اينتروال شديد و عصاره بربرين بر بيان ژن هاي منتخب تحريكي و مهاري آنژيوژنز و كاسپاز 3 در شرايط ايسكمي - ريپر فيوژن رت هاي نر بالغ
   پريسا بنايي 2020
   پيش زمينه بيماري ايسكمي ،قلب منجر به اختلالات پيچيده ،آريتمي، نارسايي و آپوپتوزيس در سلولهاي قلب ميشود. كند. شواهد علمي مداخله فرايند آنر بوژنز نقش عمده در واز كولاريزاسيون و بهبود عملكرد قلب بعد از انفاركتوس ميوكارد ايفا مي تمرينات ورزش اينتروال شديد را در محافظت از قلب كاراتر از تمرينات استقامتي نشان ميدهد همچنين نقش مكمل گياه بربرين در و مصرف مكمل (HIIT) بهبود عملكرد قلب نيز گزارش شده است. هدف اين مطالعه بررسي مداخلات تمرين اينتروال با شدت بيشينه بربرين بر بيان زن فاكتورهاي منتخب آنر يورنيك و آتريواستانيك و تغييرات پروتئين كاسياز 3- در رت وستار تر با ايسكمي . ر بير فيوژن ميوكارد است. روش شناسي 50 رت و بستار تر به پنج گروه تفكيك شدند (1) تمرين تناوبي شديد (2) بربرين (3) تركيبي (تمرين تناوبي شديد و با 5 جلسه در هفته و عصاره بربرين از طريق گاو از ظرف 8 هفته (HIIT) بربرين (4 شم و (5) كنترل انفاركنه مداخلات برنامه تمرين براي 30 دقيقه انجام شد. پس از (LAD) انجام گرفت دو روز بعد از ريكاوري اسكمي ميوكارد گروهها با انسداد شريان كرونري نزولي فاكتور رشد (VEGF) گذشت يك هفته نيز بيان زن در فاكتورهاي منتخب آنر بوزنز فاكتور رشد اندوتليال عروق و پروتئين كاسپاز - REAL-TIME PCR) به روشهاي (ENDO) ، ترومبوسيوندين )1(ENDO) اندوستانين (FGF2) فيبروبلاست براي تحليل آماري 0.05>P به وسيله كيت مخصوص دريافت قلب اندازه گيري شدند. از آناليز واريانس يك سويه در سطح معناداري داده ها استفاده گرديد. بيان زن (0.05>P) بافت ميوكارد پنج گروه تحت مطالعه تفاوت معنادار بدست آمد 1-TSP و VEGF FGF2 نتايج سطوح بيان زن در گروه تركيبي نسبت به گروههاي كنترل و شم افزايش معناداري داشتند FGF2 در گروههاي تركيبي و مكمل و نيز VEGFهاي اما عليرغم كاهش اندوستانين، تفاوت (0.05>P) گروه تركيبي كاهش معناداري نسبت به گروه كنترل داشت 1-p<0.05) TSP) همچنين كاسپاز 3 در گروههاي مكمل تركيبي و شم كاهش معناداري نسبت (0.05p) به گروه كنترل داشتند و مكمل بربرين به عنوان عوامل آماده سازي قبل از مداخله ايسكمي قلب احتمالا مي-HIIT نتيجه گيري به نظر مي رسد مداخلات توانند موجب افزايش فاكتورهاي مثبت انتخابي و كاهش برخي فاكتورهاي مهاري بافت ميوكارد به سمت تعادل آنزيوژنز ميوكارد احتمالا ميتو
   Thesis summary
   
   
4. سنجش اعتبار آزمون 6ظرفيت عملي (6MWT) و هنيار يابي بومي در پسران سالم8 تا 18 ساله
   مجيد جليلي 2017
   كاربست و تفسير صحيح آزمون 6 دقيقه پياده روي (6MWT) در ارزيابي كارايي دستگاه قلبي-تنفسي، نيازمند مقادير مرجع اين آزمون مي باشد. هدف اين پژوهش ارزيابي اعتبار و پايايي آزمون 6MWT، طراحي و اعتبار سنجي معادله بومي پيشگوي آزمون 6MWT و طراحي معادله براورد حداكثر اكسيژن مصرفي (VO2peak) با استفاده از آزمون 6MWT در پسران سالم مي باشد. مواد و روش ها: VO2peak واقعي، آزمون 6MWT و متغيرهاي آنتروپومتري در 391 پسر 8 تا 17 ساله سالم به روش استاندارد اندازه گيري شدند. براي ارزيابي اعتبار و پايايي آزمون 6MWT به ترتيب از آزمون هاي همبستگي پيرسون و شاخص هبستگي درون خوشه اي (ICC) استفاده شد. براي بررسي ارتباط عوامل منتخب آنتروپومتري و فيزيولوژي آزمودني ها با آزمون 6MWT از همبستگي پيرسون استفاده شد. همچنين براي طراحي معادله پيشگوي آزمون 6MWT، از رگرسيون خطي چند متغيره به روش step-wise استفاده شد. بمنظور ارزيابي صحت معادله بومي پيشگوي آزمون 6MWT، همبستگي بين مسافت اندازه گيري شده و پيشگويي شده در آزمون 6MWT بررسي شد. همچنين براي طراحي معادله براورد VO2peak با استفاده از آزمون 6MWT و متغيرهاي آنتروپومتري، از رگرسيون خطي چند متغيره استفاده شد. يافته ها: ميانگين آزمون 6MWT پسران 58±710 متر بود. همبستگي بالايي بين مسافت طي شده در آزمون 6MWT با VO2peak نسبي مشاهده شد (001/0>p، 723/0=r). آزمون 6MWT از پايايي بسيار عالي برخوردار بود (98/0=ICC). اغلب متغيرهاي آنتروپومتري با آزمون 6MWT ارتباط معناداري داشتند (001/0>p). در پسران سالم 8 تا 17 ساله، مسافت پيموده شده در آزمون 6MWT، بوسيله متغير هاي سن و BMI به ميزان 63 درصد قابل براورد است (001/0>p، متر 36 =SEE، 627/0=R2). صحت معادله بومي پيشگوي آزمون 6MWT با ملاحظه همبستگي چشمگير بين مسافت اندازه گيري شده و پيشگويي شدهدر آزمون 6MWT تاييد گرديد (001/0>p، 79/0=R). همچنين VO2peak پسران كودك و نوجوان با استفاده از دو متغير مسافت طي شده در آزمون 6MWT و BMI قابل براورد بود (001/0> p،ml/kg/min 91/2 =SEE، 776/0=R2). نتيجه گيري: كاربست مدل بومي پيشگوي آزمون 6MWT و معادله براورد VO2peak براي اندازه گيري ظرفيت عملي پسران، از اعتبار و پايايي بالا برخوردار است. به نظر مي رسد، استفاده از آزمون 6MWT، به عنوان يك ابزار ارزيابي باليني، براي مطالعه ي تاثير مداخلات دارو
   Thesis summary
   
   
5. اثر تمرين هوازي و پالس الكترو مگنت تراپي بر ترميم پوكي استخوان رات هاي اسپراگ داولي در دو پريود زماني استئوپروز
   سارا حجتي 2015
   مقدمه: هدف اين مطالعه مقايسه اثرات دو شيوه تمرين دويدن هوازي روي تردميل و تكنيك پالس الكترو مگنت تراپي بر ضخامت هاي استخوان ترابكولار و كورتيكال استخوان ران رات هاي در معرض استئوپروز و استئوپروتيك بود. روش كار و مواد : 60 سر رات ماده از نژاد اسپراگ داولي (10 هفته اي) به طور تصادفي در 6 گروه (5 گروه رات هاي اواركتومي شده و 1 گروه كنترل) قرار گرفتند. دو هفته بعد از برداشت تخمدان، رات هاي اواركتومي شده به طور تصادفي در 5 گروه اواركتومي (OVX-C)، اواركتومي شده ورزيده(OVX-Exe)، استئوپروتيك ورزيده (OVX-Inactive-Exe)، اواركتومي شده به همراه كاربست پالس الكترو مگنت تراپي (OVX-PEM) و استئوپروتيك به همراه كاربست پالس الكترو مگنت تراپي (OVX-Inactive-PEM) تفكيك شدند. برنامه ي تمريني شامل دويدن بر تردميل الكتريكي جوندگان بدون شيب با سرعت ثابت 12 متر بر دقيقه اجرا شد. مدت تمرين از 10 دقيقه آغاز شد و در هفته ي دهم به 64 دقيقه رسيد. زمان، شدت ، فركانس و مدت زمان تابش پالس الكترومگنت به ترتيب min 30 ، mT 4/2 ، Hz 5/7 و µS 300 بود. در پايان رات هاي تحت مطالعه كشته شده و استخوان هاي ران حيوان براي بررسي هاي پاتولوژيك برداشته شد. نتايج : يافته ها نشان مي دهد عمل برداشت تخمدان، ضخامت استخوان هاي ترابكولار و كورتيكال را به طور قابل توجهي كاهش داد (001/0 P<). همچنين برنامه ورزش هوازي و روش قرار گيري در معرض پالس الكترو مگنت در هر دو گروه از رات هاي مستعد به استئوپروز و استئوپروتيك، منجر به افزايش معنادار ضخامت استخوان ترابكولار و كورتيكال گرديد (001/0 P< ) اما الگوي تغيير اندازه ضخامت استخوان ترابكولار و كورتيكال در اين دو روش مداخله از جنبه آماري متفاوت نبود ( 05/0 ( P>. نتيجه گيري: به نظر مي رسد كه برنامه فعاليت دويدن هوازي پيوسته زير بيشينه و نيز مداخله پالس الكترو مگنت با شدت mT 4/2 ، مي توانند در مهارافزايش روند استئوپروز حيوانات اواركتومي شده، اثرگذار باشند.
   Thesis summary
   
   
6. اثر ورزش هوازي و بي تمريني بر سطح اپلين پلاسما و آستانه درد موشهاي صحرايي ديابتي نوع I
   رضا دلاور 2015
   هدف از انجام تحقيق حاضر بررسي اثر ورزش هوازي و بي تمريني بر سطح اپلين پلاسما و آستانه درد موشهاي صحرايي ديابتي نوع I بود. مواد و روشها: تعداد 24 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با محدودۀ وزني 20±300 گرم و با سن حدود 8 هفته، در چهار گروه، سالم ورزش، سالم كنترل، ديابتي ورزش و ديابتي كنترل، تقسيم شدند. ديابت نوع I، بوسيلۀ تزريق زير پوستي داروي استرپتوزوتوسين (STZ)، به گروه هاي ديابتي القاء شد(50ميلي گرم در كيلوگرم وزن). سه روز پس از تزريق دارو، ميزان قند خون آزمودنيها اندازه گيري شد و سطح قند خون بالاي 300 ميلي گرم در دسي ليتر، شاخص ديابتي بودن، در نظر گرفته شد.پس از آن گروه هاي ورزش، در يك دورۀ ده هفته ايي دوي هوازي(50 درصد شدت بيشينه) بر روي تردميل و پس از اتمام دورۀ ورزش، در يك دورۀ چهار هفته ايي بي تمريني شركت داده شدند. گروه هاي كنترل در تمام اين مدت، به صورت كاملاً بي تحرك در قفس هاي خود استراحت مي كردند.نمونه گيري خون آزمودني ها، قبل از شروع ورزش، پس از اتمام هفتۀ پنجم، پس از اتمام هفتۀ دهم و پس از اتمام دورۀ بي تمريني، انجام شد. نمونه هاي خوني در لوله هاي آزمايش حاوي EDTA، جمع آوري و پس از انجام مرحلۀ سانتريفيوژ، پلاسماي آن جدا و تا زمان انجام آزمايش، در دماي C °26- نگهداري و سپس ميزان اپلين پلاسما، به روش الايزا، اندازه گيري شد.آستانه درد آزمودني ها، درست همزمان با مراحل خون گيري، با استفاده از دستگاه تيل فليك انجام شد. براي تجزيه تحليل داده ها، از آزمون هاي كلوموگروف-اسميرنوف، t استيودنت گروه هاي مستقل، تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر(ANOVA) و آزمون همبستگي پيرسون، استفاده شد. يافته ها: سطح اپلين پلاسما، قبل از شروع تمرين ورزشي، در آزمودني هاي ديابتي، بالاتر از آزمودني هاي سالم بود. انجام ده هفته تمرين ورزش هوازي، هم در گروه سالم و هم در گروه ديابتي، سطح اپلين پلاسما را كاهش داد. چهار هفته بي تمريني، باعث برگشتن سطح اپلين پلاسما به سطح قبل از تمرين شد. آستانه درد، قبل از شروع تمرين ورزش، در آزمودني هاي سالم، بالاتر از آمودني هاي ديابتي بود. پس از اتمام دورۀ ورزش، آستانه درد در گروه هاي ورزش اعم از سالم و ديابتي، افزايش و پس از دورۀ بي تمريني، كاهش يافت(P<0.01). نتيجه گيري: بر اساس نتايج بدست آمده از تحقيق حاضر، مي توان بيان كرد، اپلين در تنظيم ميزان آستانه درد
   Thesis summary
   
   
7. اثر ورزش هوازي و بي تمريني بر سطح اپلين پلاسما و آستانه درد موشهاي صحرايي ديابتي نوع I
   رضا دلاور 2015
   هدف از انجام تحقيق حاضر بررسي اثر ورزش هوازي و بي تمريني بر سطح اپلين پلاسما و آستانه درد موشهاي صحرايي ديابتي نوع I بود. مواد و روشها: تعداد 24 سر موش صحرايي نر نژاد ويستار با محدودۀ وزني 20±300 گرم و با سن حدود 8 هفته، در چهار گروه، سالم ورزش، سالم كنترل، ديابتي ورزش و ديابتي كنترل، تقسيم شدند. ديابت نوع I، بوسيلۀ تزريق زير پوستي داروي استرپتوزوتوسين (STZ)، به گروه هاي ديابتي القاء شد(50ميلي گرم در كيلوگرم وزن). سه روز پس از تزريق دارو، ميزان قند خون آزمودنيها اندازه گيري شد و سطح قند خون بالاي 300 ميلي گرم در دسي ليتر، شاخص ديابتي بودن، در نظر گرفته شد.پس از آن گروه هاي ورزش، در يك دورۀ ده هفته ايي دوي هوازي(50 درصد شدت بيشينه) بر روي تردميل و پس از اتمام دورۀ ورزش، در يك دورۀ چهار هفته ايي بي تمريني شركت داده شدند. گروه هاي كنترل در تمام اين مدت، به صورت كاملاً بي تحرك در قفس هاي خود استراحت مي كردند.نمونه گيري خون آزمودني ها، قبل از شروع ورزش، پس از اتمام هفتۀ پنجم، پس از اتمام هفتۀ دهم و پس از اتمام دورۀ بي تمريني، انجام شد. نمونه هاي خوني در لوله هاي آزمايش حاوي EDTA، جمع آوري و پس از انجام مرحلۀ سانتريفيوژ، پلاسماي آن جدا و تا زمان انجام آزمايش، در دماي C °26- نگهداري و سپس ميزان اپلين پلاسما، به روش الايزا، اندازه گيري شد.آستانه درد آزمودني ها، درست همزمان با مراحل خون گيري، با استفاده از دستگاه تيل فليك انجام شد. براي تجزيه تحليل داده ها، از آزمون هاي كلوموگروف-اسميرنوف، t استيودنت گروه هاي مستقل، تحليل واريانس با اندازه گيري مكرر(ANOVA) و آزمون همبستگي پيرسون، استفاده شد. يافته ها: سطح اپلين پلاسما، قبل از شروع تمرين ورزشي، در آزمودني هاي ديابتي، بالاتر از آزمودني هاي سالم بود. انجام ده هفته تمرين ورزش هوازي، هم در گروه سالم و هم در گروه ديابتي، سطح اپلين پلاسما را كاهش داد. چهار هفته بي تمريني، باعث برگشتن سطح اپلين پلاسما به سطح قبل از تمرين شد. آستانه درد، قبل از شروع تمرين ورزش، در آزمودني هاي سالم، بالاتر از آمودني هاي ديابتي بود. پس از اتمام دورۀ ورزش، آستانه درد در گروه هاي ورزش اعم از سالم و ديابتي، افزايش و پس از دورۀ بي تمريني، كاهش يافت(P<0.01). نتيجه گيري: بر اساس نتايج بدست آمده از تحقيق حاضر، مي توان بيان كرد، اپلين در تنظيم ميزان آستانه درد
   Thesis summary
   
   
8. مقايسه تاثير الگوهاي تمريني هوازي، مقاومتي و تركيبي بر استحكام خمشي و نشانگرهاي بيوشيميايي بافت استخوان استئوپروتيك رت هاي نر ويستار
   عباس صالحي كيا 2015
   پيرامون تاثير تمرينات همزمان هوازي و مقاومتي فزاينده بر پاسخ تشكيل بافت استخواني براي پيشگيري و درمان پوكي استخوان اطلاعاتي در دسترس نيست. در اين مطالعه اثر تمرين تركيبي در مقايسه با تمرينات استقامتي و مقاومتي بر BMD، نشانگرهاي بيوشيميايي استخوان و استحكام مكانيكي فمور رتهاي نر استئوپروتيك، بررسي مي شود. روش كار و مواد : از بين 48 رت نر ويستار، 8 رت بعنوان گروه سالم جدا شدند، سپس پوكي استخوان با تزريق صفاقي محلول 20 % اتانول طي 3 هفته در ساير رت ها القاء گرديد. رت هاي استئوپروتيك در 5 گروه پايه، استقامتي، مقاومتي، تركيبي و كنترل (هر گروه 8 رت) تقسيم شدند. تمرين استقامتي شامل دويدن روي نوار گردان با شيب صفر درجه و با سرعت ثابت 12 متر در دقيقه تا حداكثر 64 دقيقه در روز بود. تمرين مقاومتي شامل 8 نوبت صعود از نردبان عمودي همراه حمل وزنه بود. گروه تركيبي هر دو برنامه مقاومتي و استقامتي را انجام دادند. پس از تكميل 12 هفته تمرين ( 5 روز در هفته)، نمونه هاي خوني جمع آوري و سطوح سرمي آلكالين فسفاتاز ويژه استخوان، آديپونكتين و ويسفاتين به روش الايزا اندازه گيري شدند. فمور چپ خارج شده نيز براي اندازه گيري BMD اسكن و بوسيله تست خمشي سه نقطه اي براي به دست آوردن حداكثر نيرو و سفتي آزمايش شدند. از آزمون t مستقل براي مقايسه گروه پايه با گروه سالم و از آناليز واريانس چند متغيره و آزمون تعقيبي توكي جهت بررسي تغييرات بين گروهي در سطح معناداري 05/0 استفاده گرديد. نتايج : دو گروه تركيبي و مقاومتي، افزايش معناداري را درBMD ، حداكثر نيروي شكست، سفتي، آلكالين فسفاتاز، آديپونكتين و كاهش در ويسفاتين در برابر گروه كنترل نشان دادند (p>0.05). مداخله ورزش استقامتي موجب افزايش معناداري در حداكثر نيروي شكست، آلكالين فسفاتاز، آديپونكتين و كاهش در ويسفاتين (p>0.05)، بدون اختلاف معناداري به لحاظ آماري درBMD و سفتي در مقايسه با كنترل شد (p<0.05). اثر تمرين تركيبي بر فاكتورهاي ارزيابي شده نسبت به تمرين استقامتي و مقاومتي، بارزتر بود (p>0.05). نتيجه گيري: تركيبي از تمرين مقاومتي و استقامتي ممكن است يك اثر هم افزايي بر بهبود نشانگرهاي بيوشيميايي و استحكام مكانيكي استخوان ران استئوپروتيك رت هاي نر، در برابر تمرين استقامتي و مقاومتي تنها داشته باشد و احتمالا حفاظت مطلوب تري را در برابر پوكي استخوان فراهم
   Thesis summary
   
   
9. الگوي ارتباط ظرفيت عملي با عوامل منتخب فيزيو- متابوليك به روشOUES و ارايه مدل خطي رگرسيوني در پسران نوجوان
   اكبر سازوار 2015
   آزمون هاي فزاينده استاندارد ورزشي(GXT) با هدف رسيدن به حد ايمن پاسخ هاي فيزيولوژيك قلبي تنفسي در طيف گسترده بيماران و افراد تندرست، همراه با سنجش قابليت هاي فيزيومتابوليكي، هنگام استرس ورزش مورد استفاده قرار مي گيرند. بعلاوه، يافتن نشانگر معتبر فيزيولوژيك براي سنجش آمادگي ذخيره قلبي افراد، بدون نياز به اجراي (GXT) بالاتر از آستانه لاكتات، از اهميت زيادي برخوردار است. در همين زمينه، ارايه شاخص كارآيي شيب اكسيژن مصرفي(OUES) و هنجاريابي آن در سال 2014 نشان از اهميت اين شاخص جديد دارد. هدف ما، با تاكيد بر ارزيابي آمادگي قلبي تنفسي پسران، اعتبارسنجي شيب خط ميان متغيرهاي فيزيومتابوليك منتخب VO2,VCO2,VE, MFO, HR، هنگام (GXT) است تا به كمك آن سطح آمادگي قلبي تنفسي بچه ها، بدون نياز به اجراي پروتكل درمانده ساز و پايين تر از آستانه لاكتات، ارزيابي شود. همچنين، نقش مداخلات بلوغ و عوامل آنتروپومتريك وزن بدن، BSA و LBM بر شاخصOUES ، كه بتوان عملكرد دستگاه قلبي تنفسي بچه ها را ، در سطوح بلوغ طبيعي و غيرطبيعي (زودرس و ديررس)، با صحت و ايمني بالايي بسنجد، قابل تامل است. 72 پسر نوجوان سالم از مدارس ناحيه دو شهرهمدان، با ميانگين سني (84/1±95/13) سال، و شاخص جرم بدن (37/3±91/19)، به دو گروه بلوغ طبيعي (33نفر) و غيرطبيعي (39نفر) تفكيك شدند. ظرفيت عملي آنها به روش گازآنالايزر طي پروتكل بيشينه هوازي، اندازه-گيري شد. همبستگي ظرفيت عملي با شيب خط عوامل منتخب فيزيومتابوليك و نيز مداخله بلوغ و تركيب بدني، بررسي گرديد. شيب خط در متغيرهاي فيزيومتابوليك، با VO2max از همبستگي معني داري در كل زمان اجرا (R=0.74-0.95) و هنگام هشتاد درصد آزمون هوازي درمانده ساز برخوردار بود (R=0.70 – 0.94). ارتباط معنادار بالايي نيز در دو شاخص VO2max و OUES بدست آمد(R=0.95). اما اين همبستگي در زمان رسيدن به آستانه لاكتات به دامنه (R=0.31–0.86) رسيد. اختلاف معني داري در ايندكس OUES بدون و با مداخلات آنتروپومتري وزن، BSA و LBM ميان دو گروه بلوغ طبيعي و غيرطبيعي پسران مشاهده نشدP>0.05)). از سويي، ارتباط معني داري بين VO2max و OUES نرمالايز شده با متغيرهاي آنتروپومتري بدست آمد(R=0.81 - 0.91, P=0.00). شيب خط متغيرهاي فيزيومتابوليك (VO2,VCO2,VE, MFO, HR) و OUES در مدل هاي رگرسيون خطي، براي سنجش عملكرد قلبي تنفسي پسران نوج
   Thesis summary
   
   
10. تاثير تمرينات استقامتي بر چگالي عروق عضلات سولئوس و گاسترو كنميوس موشهاي مبتلا به انفاركتوس قلبي
    مليحه اردكاني زاده 2015
    شواهد علمي از كاهش ريز گردشهاي عضله اسكلتي هنگام نارسايي مزمن قلبي حكايت دارد از طرفي مطالعات نشان داده اند كه عضلات تند تنش و كند تنش پاسخهاي متفاوتي به تمرينات ورزشي ميدهند با اين حال نقش مداخله توانبخشي ورزش هوازي بر امكان بازسازي ريزگردش ها در گونه ميوفيبريلهاي كند و تند انقباض متعاقب ايجاد نارسايي موضعي انفاركتوس ميوكارد در شرايط آزمايشگاهي آشكار .نيست مواد و روش كار در اين مطالعه تجربي از 30 سر موش صحرايي نر ويستار استفاده شد. چهار هفته پس از جراحي باز انسداد شريان پايين رونده قدامي موشها انفاركته شدند و در گروههاي مساوي ،شم كنترل و گروه ورزش هوازي انفاركته شده (10= n بطور تصادفي تفكيك شدند مداخله برنامه ورزش شامل دويدن پيوسته روي تردميل جوندگان براي ده هفته 5) نوبت در هفته با سرعت 17 متر بر دقيقه بود كه بطور پيشرونده زمان ورزش از 10 تا 50 دقيقه در روز افزايش مييافت 48 ساعت پس از ريكاوري از آخرين جلسه تمرين موشها با كلروفورم بيهوش و كشته شدند. سپس چگالي مويرگي نسبت مويرگ به تار و چگالي شريانچههاي عضلات كندتنش سولئوس (Sol) و تند تنش كاسترو كنميوس (Gw) به روش ايمونوهيستوشيمي و بيان ژن فاكتورهاي درگير در فرايندرگ زايي به روش RT-PCR مورد ارزيابي قرار گرفت. يافته ها: اندازه چگالي مويرگي و نسبت مويرگ به تار در (Sol) متعاقب پاسخ به تمرينات ورزشي زير بيشينه به طور معناداري افزايش پيدا كرد اما چگالي مويرگي و نسبت مويرگ به تار در (GW) در پاسخ به عامل مداخله ،تمرين تغيير نكرد. همچنين چگالي شريانچه در (Gw) در پاسخ به ورزش هوازي افزايش پيدا كرد اما تغييري در چگالي شريانچه در عضله (Sol) موشهاي با نارسايي مزمن قلبي مشاهده نشد بيان ژن 1-TGF-BHIF به طور معناداري در عضله (Sol) به ترتيب افزايش و كاهش يافت. اما FGF-2 VEGF و آنژيوستاتين (Sol) متعاقب تمرينات ورزشي تغيير معناداري نكرد اما در (G) در پاسخ به فعاليت هوازي سطوح آنژيوستاتين و VEGF كاهش داشتند و در مقابل HIF1 افزايش يافت همچنين سطوح -2-FGP و TGF-P در پاسخ به تمرينات ورزشي تغيير معناداري نكرد ميزان بيان ژن TGF-S در عضله گاستروكنميوس تمرين كرده 30 برابر عضله سولئوس تمرين كرده بود. نتيجه گيري: مداخله ده هفته فعاليت هوازي بلند مدت احتمالا فرايند بازسازي ريزگردشهاي منتخب در عضلات كند تنش (Sol) و تند تنش (Gw موشهاي مبتلا به نار
    Thesis summary
    
    
11. تاثير تمرينات ورزشي همراه با مصرف مكمل ال آرژنين بر ماركرهاي آنژيوژنيك بطن چپ موشهاي صحرايي نر مبتلا به انفاركتوس قلبي
    كمال رنجبر 2015
    مقدمه: در اين مطالعه تاثير تمرينات هوازي همراه با مصرف مكمل ال آرژنين پر ماركرهاي آنژيوژنيك ناحيه در معرض خطر بطن چپ موشهاي با انفاركتوس قلبي بررسي شد. روش كار: 40 سر موش صحرايي نر ويستار چهار هفته پس از انفاركتوس قلبي به صورت كاملاً تصادفي در چهار گروه 1 گروه كنترل Sed-MD (1) : گروه ال آرژنين (La-MI (1) - گروه تمريني (Ex-MI (10) و 4 گروه تمريني همراه با مصرف مكمل ال آرژنين (ExLa (10) تقسيم بندي شدند گروه Ex-MI و گروه Ex+La به مدت 10 هفته تمرين ورزشي دويدن برروي تردميل هر هفته 5 جلسه و هر جلسه 50 دقيقه با سرعت 17 متر بر دقيقه را انجام دادند همچنين ال آرژنين به صورت محلول در آب (4) در اختيار آزمودنيها قرار گرفت ميزان بيان ژن عامل رشد آندوتليال عروق (VEGF) و آنژيوستاتين ناحيه در معرض خطر بطن چپ به روش RT-PCR چگالي مويرگي و نسبت مويرگ به تار به روش ايمونوهيستوشيمي و اندازه ناحيه انفاركته به روش رنگ آميزي H&E مورد اندازه گيري قرار گرفت آناليز آماري دادههاي حاصل با استفاده از آزمون آناليز واريانس يك طرفه صورت گرفت يافته ها: نتايج آناليز آماري نشان داد كه ميزان بيان زن VEGF و آنژيوستاتين در پاسخ به تمرينات ورزشي با و بدون مصرف مكمل ال آرژنين كاهش يافت (0٫05>P) همچنين ميزان چگالي مويرگي و نسبت مويرگ به تار ناحيه در معرض خطر بطن چپ به طور معناداري در گروه تمريني همراه با مصرف مكمل ال آرژنين نسبت به گروه كنترل به طور معناداري افزايش پيدا كرد. ميزان افزايش چگالي مويرگي در گروه تمرين كرده همراه با مصرف مكمل بيشتر از گروه تمريني بدون مصرف مكمل ال آرژنين بود (0٫03=P). همچنين نتايج نشان داد كه اندازه ناحيه انفاركتوس در گروههاي مورد مطالعه تفاوت معناداري نداشت (0٫11=P). نتيجه گيري: نتايج اين مطالعه نشان داد كه ده هفته فعاليت استقامتي هوازي همراه با مصرف مكمل ال آرژنين 4 بعد از انفاركتوس قلبي چگالي مويرگي و نسبت مويرگ به تار ناحيه در معرض خطر بطن چپ را احتمالاً از طريق كاهش آنژيوستاتين به طور معناداري افزايش ميدهد اما اندازه ناحيه انفاركتوس را تغيير نمي دهد بنابراين اين احتمال وجود دارد كه بهبود عملكرد سيستوليك بطن چپ در پاسخ به تمرينات ورزشي تا اندازه اي ناشي از عروقي شدن ناحيه در معرض خطر بطن باشد. همچنين مصرف ال آرژنين 4 همراه با تمرينات ورزشي موجب تاثيرات اضافي بر فرايند آنژيوژ
    Thesis summary