نسرین پارسایی

چکیده مقدمه: اختلال افسردگی یکی از اختلال های روانی شایع در طول زندگی است. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر تمرین در خانه و پیاده روی بر افسردگی، حافظه و توجه بانوان دارای افسردگی شدید بود. روش: در یک طرح مداخله ای، پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل، تعداد 60 خانم دارای افسردگی شدید به صورت تصادفی انتخاب شدند. شرکت کننده ها به دو گروه تجربی (تمرین در خانه n=20 و پیاده روی n=20) و گروه کنترل (n=20) تقسیم شدند. گروه های تجربی به مدت 8 هفته پروتکل های تمرینی را اجرا کردند. داده ها با استفاده از پرسش نامه استرس، اضطراب، افسردگی 21، حافظه روزمره و تست استروپ جمع آوری شد. تجزیه وتحلیل داده با استفاده از آزمون آماری آنکوا و آزمون تعقیبی بونفرونی انجام شد. یافته ها: نتایج نشان داد که در شرکت کنندگان گروه پیاده روی و تمرین در خانه شدت علایم افسردگی کاهش یافت و عملکرد حافظه و توجه آن ها بهبود معنی داری داشت و بین دو گروه تجربی تفاوت معنی داری وجود نداشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد ورزش مناسب می تواند به بهبود عملکردهای شناختی و توانایی مقابله با احساسات افسردگی کمک کند.

هدف از انجام این تحقیق، بررسی رابطه بین کارکردهای یادگیری مشاهده ای و سبک های یادگیری در بین دانشجویان رشته های بهداشت محیط، دندان پزشکی، اتاق عمل و پزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان بود. نمونه تحقیق شامل 240 نفر از دانشجویان رشته های مورد نظر در دانشگاه علوم پزشکی همدان بودند که با روش تصادفی از بین دانشجویان دانشگاه که در زمان اجرای پژوهش حاضر، دانشجو بودند، انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل پرسش نامه کارکردهای یادگیری مشاهده ای (کارکرد مهارتی، کارکرد استراتژی و کارکرد اجرایی) و پرسش نامه وارک (VARK) بود که به منظور تعیین سبک های یادگیری (دیداری، شنیداری، نوشتاری و علمی) بود که توسط دانشجویان تکمیمل شد. جهت مقایسه استفاده از کارکردهای یادگیری مشاهده ای و نیز سبک های یادگیری از آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) و برای بررسی ارتباط بین کارکردهای یادگیری مشاهده ای و سبک های یادگیری از ماتریس همبستگی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده شد. نتایج نشان داد در استفاده از کارکردهای مهارتی، استراتژی و اجرایی در بین دانشجویان چهار رشته مورد بررسی تفاوت معنی داری وجود ندارد (P>0.05). همچنین نتایج نشان داد در استفاده از سبک یادگیری حسی-حرکتی(عملی) تفاوت معنی داری در بین دانشجویان رشته های مورد بررسی وجود دارد ، اما در سایر سبک های یادگیری، تفاوتی معنی دار در بین دانشجویان رشته های مذکور مشاهده نگردید. در نهایت نتایج نشان داد رابطه مثبت و معنی داری بین کارکردهای یادگیری مشاهده ای و سبک های یادگیری دیداری و عملی وجود دارد ( 194/0,160 /0=r). بنابراین نتایج نشان دهنده عدم تفاوت در استفاده از کارکردهای یادگیری مشاهده ای بر حسب رشته در دانشگاه علوم پزشکی همدان می باشد. اما وجود ارتباط معنی دار بین کارکردهای یادگیری مشاهده ای و سبک های یادگیری دیداری و عملی می تواند مورد استفاده مدرسین در حوزه آموزش قرار گیرد.

دوران کودکی یکی از مهمترین دوران در فراگیری و پایه ریزی حرکات انسانها می باشد اما افرادی هستند که به دلایل ابتلا به بیماری در این دوران با مشکلات حرکتی مواجه می شوند یکی از این بیماریها که اخیرا شیوع روزافزونی داشته اختلال اتیسم میباشد. افراد مبتلا به اختلال اُتیسم دچار مشکلات عدیده ای هستند و مشکلات حرکتی در میان آن ها به وفور یافت می شود، که بنوبه خود بر روی توانایی های ادراکی – حرکتی نیز تاثیر دارد. برای توسعه توانایی های ادراکی – حرکتی می توان از تمرینات و فععالیت های متنوعی بهره برد که در این تحقیق به مطالعه اثر تمرینات "برای تونیک" پرداخته شده است. جامعه آماری این تحقیق کودکان مبتلا به اُتیسم مرکز روزنه همدان حضور بودند. از بین این کودکان، تعداد 32 نفر دارای اُتیسم با عملکرد بالا بودند که به طور کاملاً تصادفی در دو گروه تجربی و کنترل تقسیم شدند. در این پژوهش از آزمون آماری تحلیل واریانس بین – درون آزمودنی های آمیخته استفده شد نتایج تحقیق نشان داد: تمرینات "برای تونیک" تاثیر معنی داری برافزایش دقت، سرعت حرکت انگشتان، هماهنگی، تعادل پویا و ایستا و همچنین تواناییهای ادراکی حرکتی کودکان مبتلا به اتیسم با عملکرد بالا دارد اما بر افزایش قدرت آنان اثر معنی داری نداشت. پیشنهاد می شود برنامه تمرینی مورد استفاده در این پژوهش در اختیار مدارس استثنایی و خانواده های کودکان اُتیسمی قرار گیرد تا بتوانند برای بهبود توانایی های ادراکی - حرکتی کودکان از آن استفاده کنند.

یکی از شایع ترین بیماری های مفصلی و عمده ترین علل ناتوانی و ازکارافتادگی بدنی، اجتماعی و اقتصادی آرتروز می باشد، که منجربه درد، ناتوانی و محدودیت حرکتی و متعاقب آن افسردگی، استرس و اضطراب در افراد مبتلا به آرتروز می گردد. هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر ورزش در آب بر تعادل، زمان واکنش، استرس، اضطراب و افسردگی است. به این منظور 30 زن (40تا60 ساله) مبتلا به آرتروز به صورت داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند، و به طور تصادفی به دو گروه 15 نفری کنترل و تجربی تقسیم شدند. ابتدا پیش آزمون گرفته شد. سپس آزمودنی های گروه تجربی به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه یک ساعت به ورزش در آب پرداختند. طی این مدت گروه کنترل در هیچ فعالیت ورزشی شرکت نکردند. سپس از همه ی آزمودنی ها پس آزمون گرفته شد. تعادل به وسیله ی آزمون برگ، زمان واکنش توسط آزمون زمان واکنش پای نلسون و استرس، اضطراب و افسردگی با مقیاس DASS اندازه گیری شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه های تکراری نشان داد (P=0.05): در گروه تجربی بین پیش آزمون و پس آزمون تفاوت معناداری دیده شد که این نتایج در گروه کنترل معنادار نبود. همچنین بین گروه های تجربی و کنترل در پیش آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت، اما در پس آزمون بین این دو گروه تفاوت معناداری دیده شد، به طوری که گروه تجربی بعد از اجرای تمرینات در متغیرهای مورد آزمایش بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل نشان داد. به طورکلی نتایج این پژوهش حاکی از آن است که انجام تمرینات ورزش در آب، نقش موثری بر بهبود تعادل، زمان واکنش، و کاهش استرس، اضطراب و افسردگی افراد مبتلا به آرتروز دارد. بنابراین، به-منظور کاهش مشکلات جسمانی و روانشناختی افراد مبتلا به آرتروز، توصیه می گردد از تمرینات ورزش در آب در کنار درمان های دیگر استفاده گردد.

در کشورهای در حال توسعه به دلیل آپارتمان نشینی، نبود فضای کافی، بازی های کامپیوتری روز به روز کودکان به سمت بی تحرکی بیشتر سوق داده می شوند، مسایل موجود همراه با تغذیه نامناسب سبب می شود BMI در کودکان بالاتر رود که همین موضوع باعث می شود کودکان حتی از نظر روانی دچار مشکلاتی شوند زیرا چون نمی توانند مانند همسالان خود در مهارت های حرکتی موفق عمل کنند، باعث کاهش اعتماد به نفس و گوشه گیری بیشتر آنها و در نهایت کم تحرکی می شود. به همین دلیل ضرورت دارد که نقش BMI در اجرای مهارت های حرکتی بیشتر مورد بررسی قرار بگیرد. هدف این پژوهش بررسی رابطه BMI با تعادل، زمان پاسخ و رشد مهارت های حرکتی است.مواد و روش ها: آزمودنی ها به طور تصادفی از کودکان 7 تا 11 سال دبستان ناحیه 1 همدان انتخاب شدند. قد و وزن آنها اندازه گیری شد و برای اندازه گیری تعادل از آزمون لینکلن و برای اندازه گیری زمان پاسخ از دستگاه اندازه گیری زمان پاسخ و برای اندازه گیری رشد مهارت های حرکتی از لزمون الریخ استفاده شد. بعد از تعیین نرمال بودن داده ها با استفاده از آزمون کلموگراف اسمیرنوف از آزمون همبستگی اسپیرمن برای بدست آوردن رابطه استفاده شد.نتایج حاصل از آزمون های آماری نشان داد بین BMI و تعادل پویا و زمان پاسخ و در رشد مهارت های حرکتی خرده مقیاس لی لی رابطه معنادار منفی وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به یافته های حاصل از این مطالعه، توصیه می شود مربیان و والدین کودکان کودکان با BMI بالاتر تعادل پویای ضعیف تری نسبت به کودکان همسال نرمال خود دارند. با توجه به موضوعات مطرح شده می توان برای بهبود تعادل و جلوگیری از خطرات و مشکلات احتمالی که در نتیجه کاهش تعادل به وجود می آید به والدین و مربیان آن ها توصیه نمود تا کودکان را به تمرینات بدنی بیشتر تشویق نمایند. در این پژوهش هم چنین مدت زمان واکنش کودکان با BMI بالاتر از همنوعان نرمال خود بیش تر است. در این رابطه می توان به وجود تفاوت های ساختاری در بالیدگی مغز و تفاوت های آناتومیکی لوب پیشانی این افراد اشاره کرد که مطالعات بیشتری را می طلبد.

یکی از مسائل مهم در حفظ و ارتقاء سلامت و کیفیت زندگی سالمندان، حفظ استقلال آنان در فعالیت های روزمره زندگی و فراهم کردن شرایطی است که سالمند بتواند به صورت فعال و غیروابسته به زندگی ادامه دهد. داشتن سبک زندگی فعال و انجام تمرینات ورزشی یکی از عواملی است که می تواند نقش موثری در این زمینه ایفا نماید. اگرچه تغییــرات دوران ســالمندی انجــام برخــی ورزش هــا را محدود می کند، اما یوگا در ردیف فعالیتهای متناسب با سن سالمندان قرار دارد به طوری که افراد در هر سن و موقعیتی می توانند آن را انجام دهند. در این راستا، هدف پژوهش حاضر بررسی تاثیر اجرای تمرینات یوگا بر بهبود عملکرد حرکتی، روانی و شناختی سالمندان بود. بدین منظور، تعداد 30 نفر زن بالای 60 سال که از مرکز سالمندان برنا دلان ادیب الوند شهر همدان به صورت در دسترس انتخاب شدند، در دو گروه فعال و غیر فعال تقسیم بندی شدند. بدین ترتیب که افراد با سابقه فعالیت بدنی منظم یوگا (هفته ای دو جلسه 45 دقیقه ای) در چهار سال گذشته در گروه فعال و افرادی که هیچ سابقه تمرینی نداشتند در گروه غیر فعال جای گرفتند. سپس، هر دو گروه در برخی از عملکردهای شناختی، حرکتی و روانی مورد آزمون قرار گرفتند. تمرکز آزمودنی ها، به عنوان یک فاکتور شناختی، با استفاده از آزمون شناسایی اعداد اندازه گیری شد. برای سنجش عملکرد حرکتی از آزمون های انعطاف پذیری ولز و قدرت دستها استفاده گردید. و برای اندازه گیری عملکرد روانی نیز پرسشنامه DASS 21 بکار رفت که سه فاکتور استرس، اضطراب و افسردگی را می سنجد. علاوه بر این، کیفیت زندگی آزمودنی های دو گروه نیز با پرسشنامه بهزیستی روان شناختی ریف (84 سوالی) مورد مقایسه قرار گرفت. برای بررسی تفاوت گروه ها در متغیرهای اندازه گیری شده از آزمون تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) استفاده شد. همچنین، آزمون ضریب همبستگی چند متغیره برای بررسی رابطه بین فاکتورهای حرکتی، شناختی و روانی با بهزیستی روان شناختی مورد استفاده قرار گرفت. نتایج نشان داد که گروه فعال در تمامی شاخص ها به طور معناداری بهتر از گروه غیر فعال عمل کردند. نتایج بررسی های بیشتر نشان داد که بین شاخص های عملکرد حرکتی، روانی و شناختی با بهزیستی روان شناختی ارتباط معنادار وجود دارد. بدین ترتیب که بهزیستی روان شناختی با عملکرد افراد در آزمون های انعطاف پذیری، قدرت دستها و ت

چکیده: از عوامل موثر بر اجرا و یادگیری مهارت های حرکتی، شیوه ی آموزش و تمرین مهارت ها است، تا کنون تحقیقات بسیاری شیوه های تمرین مشاهده ای و فیزیکی و ترکیب آنها مورد بررسی قرار داده اند. اما شیوه ای تمرینی، جهت رفع محدودیت های تمرین مشاهده ای زمانی که تمرین فیزیکی مقدور نیست، ضروری است. بنابراین، هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر تسهیلی ترکیب تمرین مشاهده ای و سایه زنی بر یادگیری مهارت پرتاب دارت بود. جامعه ی آماری پژوهش حاضر، کلیه دانش آموزان دختر دبیرستانی مدرسه نیکان شهرستان ملایر با میانگین سنی 85/17 بودند، که از بین آنها 96 نفر به صورت داوطلبانه در تحقیق حاضر شرکت کردند، و به طور تصادفی در 8 گروه 12 نفری (کنترل، مشاهده، سایه زنی، فیزیکی، ترکیبی1 (مشاهده ـ فیزیکی)، ترکیبی2 (مشاهده ـ سایه زنی)، ترکیبی3 (سایه زنی ـ فیزیکی) و ترکیبی 4 (مشاهده ـ سایه زنی ـ فیزیکی) قرار گرفتند. اندازه گیری ها در 4 مرحله پیش آزمون، مرحله اکتساب و آزمون های یادداری و انتقال 10 دقیقه ای و آزمون های یادداری و انتقال 24 ساعته با استفاده از مهارت پرتاب دارت انجام گرفت. ابتدا از آزمودنی ها پیش آزمون گرفته شد، پس از آن، براساس دستورالعمل ویژه ی هر گروه، مهارت پرتاب دارت را 60 بار تمرین کردند. ده دقیقه بعد از مرحله ی اکتساب، آزمون های یادداری و انتقال 10 دقیقه ای و پس از 24 ساعت آزمون یادداری و انتقال 24 ساعته گرفته شد. آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر نشان داد که یادگیری در تمام گروه های تمرینی اتفاق افتاده است (001/0>p). گروه ترکیبی4 در تمام آزمون های یادداری و انتقال، در عملکرد مهارت پرتاب دارت به طور معناداری بهتر از دیگر گروه ها عمل کرد. همچنین عملکرد گروه های ترکیبی 1 (مشاهده ـ بدنی)، گروه ترکیبی 2 (مشاهده ـ سایه زنی) و گروه ترکیبی 3 (سایه زنی ـ بدنی) با گروه فیزیکی برابر بود، به طوری که تقریباً میزان یادگیری در هر چهار گروه یکسان ایجاد شده بود. در نهایت گروه سایه زنی و مشاهده ای کمترین عملکرد را، از خود نشان دادند، و از گروه های تمرین فیزیکی، ترکیبی2 (مشاهده ـ سایه زنی) و ترکیبی 4 (مشاهده ـ سایه زنی ـ بدنی)، اختلاف معنادار داشتند. نتایج تحقیق حاضر می تواند راﻫﺒﺮدﻫﺎی ﺗﺎزه ای ﺑﺮای ﭘﺮ ﺑﺎر ﻛﺮدن ﺟﻠﺴﺎت ﺗﻤﺮﻳﻦ اراﺋﻪ داده و داﻧﺶ ﻧﻈﺮی در زمینه ی ﺗﺄﺛﻴﺮ تمرینات ذکر شده را ارﺗﻘﺎ دهد.

کم توانی ذهنی یکی از رایج ترین معلولیت های ذهنی است که حدود 3 درصد از جمعیت جهان را تشکیل می دهند، لذا هدف تحقیق حاضر، بررسی تاثیر یک دوره تمرینات "برای تونیک" بر توانایی های ادراکی - حرکتی کودکان کم توان ذهنی آموزش-پذیر بود. در این مطالعه نیمه تجربی، از بین دانش آموزان پسر کم توان ذهنی آموزش پذیر مدرسه استثنایی امید شهرستان آران و بیدگل که مشغول به تحصیل بودند، تعداد 30 نفر با سن تقویمی 7 تا 10 سال و با بهره هوشی 75-50 که فاقد هر نوع بیماری خاص و محدودیت حرکتی بودند انتخاب شدند و پس از همتا سازی آن ها بر اساس سن، قد و وزن، به صورت تصادفی در دو گروه همسان کنترل (15) نفر و تجربی (15) نفر قرار گرفتند. برنامه های تمرینی در طی 8 هفته و هر هفته 3 جلسه 45 دقیقه ای انجام گرفت. در پیش آزمون و پس آزمون به منظور ارزیابی توانایی های ادراکی – حرکتی آزمودنی ها، از آزمون لینکلن – اوزرتسکی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی شامل آزمون شاپیرو-ویلک و تحلیل واریانس آمیخته با استفاده از نرم افزار SPSS در سطح معناداری 01/0p≤ استفاده شد. نتایج نشان داد که 24 جلسه تمرینات "برای تونیک" تغییرات معناداری را در تمامی خرده مقیاس های توانایی های ادراکی – حرکتی شامل: تعادل ایستا، تعادل پویا، هماهنگی، قدرت، سرعت حرکت انگشتان و دقت در گروه تجربی ایجاد کرد. بنابراین می توان نتیجه گرفت برنامه تمرینی "برای تونیک" می تواند موجب بهبود توانایی های ادراکی – حرکتی دانش آموزان کم توان ذهنی آموزش پذیر گردد. لذا توصیه می شود نتایج این تحقیق مورد استفاده مسئولان، معلمان و مراکز آموزش و پرورش کودکان کم توان ذهنی قرار بگیرد.

اختلال اتیسم در واقع مجموعه ای از اختلالات عصب شناختی رشدی است که بر تحول فرد در 3 زمینه ارتباطی، اجتماعی، رفتاری و رفتارهای قالبی اثر می گذارد. نرخ شیوع این اختلال در ایران 5/1 نفر از 100 نفر است. افراد مبتلا به اوتیسم دچار نقایصی در تعادل و ثبات بدنی و نیز بدشکلی های بدنی هستند. بنابراین، هدف از انجام این تحقیق بررسی اثر 8 هفته تمرین ریتمیک ایروبیک بر تعادل ایستا و پویای کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا است. جامعه آماری این پژوهش شامل 36 کودک مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا در مرکز ذهن زیبای همدان است که به طور تصادفی در دو گروه 18 نفره تجربی و کنترل تقسیم شدند. در ابتدا از هر دو گروه پیش آزمون به عمل آمد و تعادل ایستا و پویای آنها به وسیله نسخه دوم آزمون تبحر حرکتی بروئنینکس – اوزرتسکی مورد ارزیابی قرار گرفت. سپس گروه تجربی به مدت 8 هفته و هفته ای 3 جلسه به انجام تمرینات ریتمیک ایروبیک پرداختند. گروه کنترل در این مدت هیچگونه تمرینی نداشت. بعد از پایان 8 هفته از هر دو گروه پس آزمون به عمل آمد. نتایج نشان داد که بین هر دو گروه (کنترل و تجربی) اختلاف وجود دارد (1/4 F=؛ 02/0p=). بدین معنا که آموزش حرکات ریتمیک ایروبیک بر تعادل ایستا و پویای کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا اثر گذار است. لذا پیشنهاد می شود به منظور کمک به رفع نقایص تعادلی برنامه تمرینی حرکات ریتمیک ایروبیک در فعالیت های حرکتی این کودکان گنجانیده شود..

کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم دارای مشکلاتی چون نقص در تعاملات اجتماعی، مهارت های ارتباطی و رفتارهای کلیشه ای هستند. هدف پژوهش حاضر مقایسه زمان پاسخ و تعادل ایستا و پویای کودکان مبتلا به اوتیسم با عملکرد بالا با کودکان سالم 14 - 11 ساله شهرستان همدان در سال 1394 بود. مواد و روش ها: تعداد 19 نفر کودک مبتلا به اوتیسم 11 -14 ساله با عملکرد بالا و 19 نفر کودک سالم 11 -14 ساله شهر همدان که از نظر جنس، سن، قد، وزن و محل زندگی همتاسازی شده بودند در این مطالعه توصیفی پس رویدادی شرکت کردند. از آزمون برونینکس - اوزرتسکی برای اندازه گیری تعادل ایستا و پویا و دستگاه سنجش زمان پاسخ برای اندازه گیری زمان پاسخ استفاده شده است. از آمار توصیفی (برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد) و از آمار استنباطی (آزمون MANOVA برای تجزیه و تحلیل داده ها) در سطح معناداری (05/0=α) استفاده شد. نتایج و یافته ها: نتایج حاصل از آزمون های آماری نشان داد که کودکان سالم نسبت به کودکان مبتلا به اوتیسم تعادل ایستا و پویای بهتری داشتند، هم چنین کودکان سالم زمان پاسخ بهتری نسبت به کودکان مبتلا به اوتیسم داشتند. نتیجه گیری: با توجه به یافته های حاصل از این مطالعه، توصیه می شود مربیان و والدین کودکان مبتلا به اوتیسم در برنامه ریزی و تمرینات به مشکلات تعادلی و زمان پاسخ این کودکان توجه داشته باشند و فعالیت های روزانه آنان را طوری طراحی کنند تا ضمن توجه به مشکلات مذکور در جهت بهبود تعادل و زمان پاسخ و واکنش گام بردارند. همچنین مطالعات بعدی لازم است جنبه های عملکردی دیگر را مد نظر قرار دهند.

هدف از پژوهش حاضر، بررسی تاثیر تصویر سازی ذهنی، تمرین بدنی و ترکیب این دو نوع تمرین بر مهارت پرتاب دارت کودکان ابتدایی با تاکید بر سن می باشد. جامعه آماری پژوهش حاضر، تعداد 90 نفر دانش آموز پایه دوم و پنجم ابتدایی (هر پایه 45 نفر) بودند که به طور تصادفی در سه گروه، تمرین بدنی، تمرین ذهنی، وتمرین ترکیبی (هرگروه 15 نفر) قرار گرفتند .برای نمونه گیری پرسشنامه ی وضوح تصویر سازی حرکت 2 و فرم اطلاعات شخصی بین کلیه ی جامعه آماری توزیع گردید. از پرسشنامه ی وضوح تصویر سازی حرکت 2 برای گزینش افرادی استفاده گردید که براساس این پرسشنامه، دامنه ی نمره ی 45 تا 55 از نمره ی کل را کسب کرده اند. سپس از تمامی گرو ه ها پیش آزمون به عمل آمد. بعد از مرحله پیش آزمون، مرحله اکتساب شروع گردید که شامل سه هفته ی دو جلسه ای می شد. در طی این سه هفته گروه تصویر سازی ذهنی مهارت مورد نظر را به صورت ذهنی تجسم می کرد و گروه تمرین بدنی در این دوره به تمرین عملی مهارت می پرداخت. گروه ترکیبی نیز در این مدت زمان، نیمی از زمان را به تصویر سازی ذهنی و نیمی دیگر را به تمرین بدنی می پرداخت. در نهایت از هر سه گروه پس آزمون به عمل آمد. نتایج پژوهش نشان داد که تصویر سازی ذهنی در هر دو گروه سنی به طور معنی داری باعث یادگیری شده است، اما این تاثیردر دو مقطع سنی تفاوت معناداری نداشته است، همچنین تمرینات بدنی وترکیبی بر یادگیری مهارت پرتاب در هر دو گروه سنی به طور معنی داری باعث یادگیری شده اندکه در هر دو گروه سنی، تمرین بدنی بهتر از ترکیبی بوده است .نتایج تحقیق حاضر می تواند مورد استفاده مربیان و دست اندرکاران حوزه تربیت بدنی و هم چنین حوزه تعلیم وتربیت کودکان قرار بگیرد. تحقیقات بیشتری در رشته های با خواست حرکتی و شناختی متفاوت نیاز است.

بیماری مالتیپل اسکلروزیس (MS) از شایع ترین بیماری های سیستم اعصاب مرکزی در افراد جوان است. این بیماری مزمن و پیش رونده با آسیب به بافت میلین مغز و نخاع منجر به بروز طیف وسیعی از علائم همچون خستگی، گرفتگی عضلات، تاری دید، عدم تعادل و اختلالات حسی و حرکتی می گردد. هدف این پژوهش تاثیر پیلاتس و ورزش در آب بر تعادل، انعطاف پذیری و ناتوانی حرکتی زنان مبتلا به مالتیپل اسکلروزیس بود. بدین منظور از میان بیماران زن مراجعه کننده به انجمن ام اس شهر همدان، 60 نفر به عنوان نمونه، با درجه ناتوانی حرکتی4 تا 6 انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرینات پیلاتس، ورزش در آب و کنترل تقسیم شدند. گروه های پیلاتس و ورزش در آب به مدت 8 هفته، هفته ای سه جلسه و هر جلسه یک ساعت به تمرین پرداختند. در طی این مدت گروه کنترل در هیچ فعالیت ورزشی شرکت نداشتند. متغیر تعادل به وسیله ی آزمون برگ، انعطاف پذیری توسط آزمون ولز و ناتوانی حرکتی با مقیاس EDSS، در هر سه گروه قبل و بعد از تمرینات اندازه گیری شد. داده های بدست آمده با استفاده از آمار توصیفی و تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) تجزیه و تحلیل شد. نتایج نشان داد هرچند گروه های تجربی و کنترل در پیش آزمون تفاوت معناداری نداشتند، اما هر دو گروه پیلاتس و ورزش در آب بعد از اجرای تمرینات در متغیرهای مورد آزمایش بهبود معناداری نسبت به گروه کنترل نشان دادند(05/0p<) و بین دو گروه تجربی تفاوت معناداری یافت نشد. این نتایج حاکی از آن است که انجام تمرینات پیلاتس و ورزش در آب، نقش موثری بر بهبود عملکرد بیماران ام اس دارد، بنابراین توصیه می شود متخصصان از این تمرینات به عنوان یک درمان مکمل در کنار درمان های دارویی برای بیماران ام اس استفاده کنند.

این پژوهش با هدف مطالعه تاثیر هشت هفته تمرینات ادراکی- حرکتی بر قدرت و تعادل ایستای تکواندوکاران 8-6 سال انجام شده است. در این تحقیق 80 کودک 6 تا 8 ساله به صورت تصادفی خوشه ای سه مرحله ای از سطح شهر کرمانشاه انتخاب شدند و تاثیرتمرینات ادراکی – حرکتی به عنوان متغیر مستقل بر قدرت و تعادل ایستای کودکان ارزیابی شد. فاکتور تعادل با دستگاه تعادل سنج و فاکتور قدرت نیز به وسیله دینامومتر چند کاره اندازه گیری شد. آزمودنی ها به صورت تصادفی در چهار گروه، شامل دو گروه تجربی و دو گروه کنترل و به تعداد مساوی از نظر جنسیتی در هر گروه تقسیم شدند، در ابتدا از تمامی آزمودنی ها پیش آزمون گرفته شد، سپس 40 آزمودنی دختر و پسر گروه تجربی، هشت هفته تمرینات ادراکی-حرکتی را که شامل سه بخش گرم کردن و تمرینات کششی، حرکات اختصاصی ادراکی-حرکتی و فعالیت های ترکیبی و حرفه ای ادراکی-حرکتی بود، هفته ای سه جلسه انجام دادند در حالی که 40 آزمودنی گروه کنترل در این هشت هفته به فعالیت های معمول خود پرداختند. سپس پس آزمون انجام شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس با طرح عاملی استفاده شد (05/0P <). نتایج پژوهش نشان داد که تمرینات ادراکی-حرکتی بر بهبود تعادل و قدرت ایستای تکواندوکاران دختر و پسر موثر است اما این تمرینات بر تعادل ایستا در دو جنس تفاوت معناداری نشان نداد هرچند که تاثیر تمرینات ادراکی-حرکتی بر قدرت ایستا در دو جنس تفاوت معنا داری نشان داد به طوری که پسران افزایش بیشتری را نشان دادند. از آن جا که کسب تجارب حرکتی در دوران پیش دبستانی و دبستانی مهم است، لذا پیشنهاد می شود در مدارس تمرینات و فعالیت های ادراکی-حرکتی برای کودکان در نظر گرفته شود. هم چنین نتایج می تواند به صورت کاربردی در محیط های ورزشی مورد استفاده مربیان قرار گیرد.